Weer thuis?

Helaas kwam het er niet van om het laatste verslag in Thika te plaatsen. De tijd vliegt en als je vooraf denkt dat je alle tijd hebt omdat je bijna een maand blijft, dan kom je bedrogen uit. Na plaatsing van het vorige bericht hebben we geluncht bij Tuskys. Bas een cheeseburger met frietjes, ik een pizza hawai en Naftali vis, waar hij overduidelijk van genoten heeft. We hebben gedrieen nog een fruitsalade gedeeld. Vervolgens is hij terug gegaan naar school en hebben wij nog wat inkopen gedaan. We hebben onder andere een scheerapparaat gekocht. Dan kan Juliana de kinderen zelf onder handen nemen of kan de kapper ons eigen apparaat gebruiken. Hiermee willen we het risico van nieuwe besmettingen met ringworm voorkomen, of in ieder geval verkleinen. Julie was er erg blij mee. Naftali en Juliana kenden het merk wel: Philips. De eerste radio's die in Kenia kwamen waren van dat merk zei Naftali, maar zij dachten dat het Engels was... Grappig.
Vervolgens zijn we naar de school waar Naftali werkt gegaan. We kregen eerst een rondleiding op de agrarische afdeling. Ze waren daar erg verbaasd dat wij wisten waar de machines voor waren en we vertelden een en ander over hoe het nu in Nederland gaat. Wat een ouwe zooi allemaal. En daar moeten de studenten dan van leren... Ik moet zeggen dat de afdeling van Naftali verzorgder is. Hij heeft ook maar beperkte middelen, maar probeert in ieder geval het gat te dichten met behulp van PC, Internet en beamer. Bas vond het erg leuk om te zien. Vooral als er een mestverspreider staat waarbij de aandrijving nog via de assen verloopt. Vervolgens luxe met Naftali's auto naar huis. De volgende dag heb ik samen met de kinderen de muskietennetten gerepareerd. Er zijn erbij met zoveel gaten erin. Natuurlijk kan ik voor een paar tientjes ook nieuwe kopen.. en ik weet dat het belangrijk is. Maar ik wil ook meer verantwoordelijkheid bijbrengen. Wanneer er namelijk een klein gaatje in een net zit is het gemakkelijk om te repareren. In plaats van nieuwe netten gaan we nu voedselpakketten kopen voor in de slums. Ik hoop dat de kinderen zich op die manier realiseren dat er mensen zijn die niet het 'geluk' hebben om op een plek te wonen als Shade. En dat zij op deze manier ook wat bijdragen voor de ander..In ieder geval was het gezellig en hebben we lekker gekletst. Er kwamen steeds andere kinderen die het ook wel eens wilden proberen. Tegen 4 uur waren we bij de school van Naftali. Omdat de electriciteit in Shade uitgevallen was kon ik de notulen niet printen namelijk en die hadden we die avond nodig. 's Avonds gingen we uit eten met alle bestuursleden en zouden we gelijk de documenten regelen die we nodig hebben om George in het bestuur te vervangen door Florence, en hiervoor hadden we dus ook de notulen nodig. Wat ben ik blij met haar! Zij is echt een bijzonder mens! Ik heb dat in 2007 al ervaren en vorig jaar maart ook. We hadden toen op een ochtend afgesproken, nadat ik in het ziekenhuis bij naftali geweest was. Ik was toen nogal down, maar in die 1,5 uur met haar was ik weer helemaal opgefleurd. Helaas bleek in de loop van de avond dat Teresa er niet kon zijn. Ook in het ziekenhuis wordt er gestaakt en de nacht/avonddienst kwam niet opdagen. We hadden wel een hele leuke avond! Veel gepraat over allerlei onderwerpen. De houding van Kenianen, het plastic overal langs de weg, etc. Super. Vervolgens hebben we Florence thuisgebracht. Volgende keer moet ik daar echt een keer bij daglicht naar toe, want zij woont vlakbij Fourteen Falls!
De volgende dag zijn we naar Rubiru school gegaan. Naftali heeft ons in Thika town op de juiste matatu gezet en gelukkig wisten we op het juiste punt uit te stappen;-) We moesten even kijken waar we heen moesten lopen, maar gelukkig kwam er een horde kinderen op ons af die die wazungu wel even de weg wilden wijzen. Een hartelijke ontvangst door Florence viel ons ten deel. Er is ook daar veel gebeurd. Een groententuin aangelegd, het voedselproject uitgebreid en een lokaal erbij gebouwd. Mooi om te zien. Mama Luka (de kok, die ik ook 5 jaar geleden heb ontmoet, we hebben toen kip bij haar gegeten) en John waren speciaal naar de school gekomen. Voor hen had ik nog een paar cadeautjes georganiseerd. Ik had nog een extra zakmes mee, dat ik aan John gegeven heb. Hij was er erg blij mee. Een van mijn (nep-parel) kettingen (nog bijna nieuw) heb ik in een zakje gedaan voor mama luka.Ook zij was helemaal happy de peppy.. (Michella, breng je een nieuwe voor mij mee?). John zag er goed uit. Hij heeft aids, maar doet het erg goed op de medicatie. 's avonds eet hij bij mama luka, omdat zijn grootouders, op wiens erf hij woont, niet naar hem omkijken. Vorig jaar heb ik samen met Florence een kooktoestel voor hem gekocht + wat borden en pannen, zodat hij 's morgens porridge kan maken voor zichzelf. Dit is nodig ivm de medicatie die hij moet nemen. Ik heb nog even met hem gepraat. Volgens Florence doet hij het uitstekend op school! Hij groet iedereen die hem in het verleden geholpen en gesteund heeft. Ik heb brieven van hem en Hannah meegekregen die ik naar zoveel mogelijk mensen zal versturen. Het was een geweldig weerzien. Vervolgens zijn we weer richting town gegaan. We zouden eigenlijk nog met Naftali naar de slums, maar Bas was niet zo lekker, dus besloten we om onze inkopen te doen en terug te gaan naar Shade. Maar eerst nog even lunchen bij Mercy's. En wie komt daar binnenlopen? Yes, Millicent, net terug uit Nederland. Zo zie je maar. Eunice, degene die wij een aantal jaren gesponsord hebben, hebben we niet kunnen ontmoeten, en Millicent op wie je gezien de tijd niet rekent, loop je zomaar tegen het lijf. We hebben samen geluncht en toen naar Leens. Reservetouw voor de schommel gekocht en een nieuwe rekenmachine voor Shade. En toen naar huis met de matatu. Zaterdag: alweer de laatste dag... Bas heeft het heel goed gehad, maar is er nu wel aan toe om naar huis te gaan. Ik ben geloof ik nog niet zover, ook al vind ik het natuurlijk fijn om iedereen weer te zien. 's morgens hebben we eieren, tomaat en brood gehaald bij ons in het 'straatje'. We gaan namelijk een lunch maken voor de kinderen. Ik heb een aantal van die vrolijke plastic tafelkleden van ons feestje meegenomen om de boel aan te kleden. De kinderen vonden het heerlijk.En dat kleed: so smart... De 60 eieren krijg je dan overigens niet mee op het kartonnen blad, maar die worden per 30 in een plastic zak gepropt. en dan 2 zakken in zo'n dun draagtasje. Daar komt vast het gezegde 'op/met eieren lopen' vandaan... De laatste uniformen waren vrijdags bezorgd en Juliana heeft zaterdags de benodigde rubber laarzen en sokken meegebracht uit de stad. Nu is de opdracht van Carlo echt af! Alleen Carol de oudste krijgt nog een nieuw uniform en er zijn nog een paar nieuwe schooltassen besteld. Ik heb Julie het geld gegeven en zij zal daar voor zorgen. Ook hebben we nog een reserve schommelplankje besteld. We verwachten namelijk dat de plastic versie uit Nederland het niet lang zal maken bij dit intensieve gebruik.Ook gaan we nog andere haken (in NL) bestellen. De ijzeren daar slijten namelijk zo hard.. maar daaruit blijkt wel dat de schommel een enorm succes is.
Ik heb die zaterdag de laatste kledingstukken waar ik aan bezig was nog afgemaakt. Naftali heeft mij 's middags daarbij geholpen. En toen brak de laatste avond aan. het hout voor het kampvuur werd bezorgd.. een dans voor Carlo, een korte speech door Teresa en Naftali. Een uitnodiging voor Carlo en dank aan alle mensen die Shade steunen, ook en vooral de 'algemene' sponsors. Zij maken het immers mogelijk dat een huis als Shade kan bestaan en een veilige plek en kansen kan bieden aan 20 kinderen. Ook dank aan Carlo die het mogelijk maakte om een nieuw, tweede uniform aan te schaffen en anderen die de schommel mogelijk maakten voor de kinderen een dagje uit naar 14 falls sponsorden. Super bedankt allemaal. Weet dat jullie allemaal welkom zijn in Shade:-) Na het dansen en zingen kregen we een mooie kaart van Teresa, een tekening van de kinderen, een attentie van Florence en een werkelijk heel bijzonder cadeau van Naftali&family. Hij had hier al weken aan gewerkt en we waren werkelijk ontroerd door dit gebaar. Temeer omdat er een verhaal achter zit. We hebben gegeten met elkaar en vervolgens nog yogi en popcorn en zingen bij het kampvuur. Gelukkig kun je dan niet zien of je ogen tranen van de rook of... Dikke knuffels en toen ging iedereen naar bed. Om 4 uur ging de wekker weer. Naftali bracht ons met zijn auto naar het vliegveld. Dat was fijn. Wat wel heel toevallig was is dat een van zijn (vele) broers in de rij voor de bagagecontrole stond. Even gepraat en toen aansluiten in de rij voor de bagage... en dan gaat zo'n rij veel te snel. Geen uitstel meer mogelijk, afscheid nemen... tot volgend jaar..... wanneer? We bellen... Nog een keer zwaaien...

En dan de overgang naar... lange rijen voor de incheckbalie, via internet bleek de avond ervoor niet mogelijk, systemen die crashten, handmatig kofferlabels schrijven, douane, vingerafdrukken nemen, ik wel, Bas niet??? en vervolgens haasten naar de gate.... Officiele vertrektijd van osn vliegtuig was 8.15 uur... de tijd dat wij aankwamen bij de gate...8.15 uur. Voordeel, we hoefden niet te wachten voor boarding. Direct het vliegtuig in. Na een half uur was iedereen aan boord en konden we toch nog redelijk op tijd vertrekken. Om op Schiphol na een prima vlucht iedereen weer te zien. Inclusief Floortje de hond. Bas was echt blij met deze verrassing! Thuisgekomen konden we aan de BBQ met Ad en Fietje, de kinderen en Ineke, de buurvrouw. Wat zijn we blij dat zij zo goed voor alles gezorgd hebben. Hierdoor konden wij optimaal genieten van ons verblijf in Shade/Kenya. We hebben het geweldig gehad. Bas ook. Een hele ervaring. Nu nog echt landen en weer loslaten... Tot de volgende keer!
(zie voor foto's facebook. Hier plaatsen lukte helaas niet. Binnenkort plaats ik ook foto's op de pagina van Shade)