Sjors en Sjimmie op reis 1

Sjors en Sjimmie op avontuur...1 aanvulling achteraf

De vlucht kwam mooi op tijd aan en de rij voor de paspoortcontrole en visa desk was ook goed te doen. Dan de bagage... pfff Wat een massa mensen om 1 band. Super die regenboogkleurige banden om mijn koffer. Op die manier kun je ze al op afstand aan zien komen, zodat je de man die twee rijen voor je staat kunt vragen de koffers van de band te halen. Ik moet zeggen dat de mensen wel behulpzaam zijn wat dat betreft. Ik had ze weer, allebei! En de koffer waarin ik de cadeautjes voor de eerste dag had, als eerste. Dit is toch altijd wel spannend.
Bij de bagagecontrole had ik mazzel. Er stond een behoorlijke rij en toen wenkte een jongeman mij die aan het eind van die rij stond. Hij pakte mijn document aan en wierp een korte blik op mijn paspoort en ik kon gaan...yes. Buiten stond een behoorlijke mensenmassa te wachten, maar nergens stak het hoofd van Naftali boven de rij uit en nergens piepte Teresa onder de afzetting door. Geen probleem, maar de batterij van mijn NL telefoon was zo goed als leeg. Ik verwachtte dat het vinden van een parkeerplaats weer problemen opleverde en dat bleek ook zo te zijn. Naftali gebeld en afgesproken dat ik naar de parkeerplaats zou komen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan... Het oversteken ging prima, maar toen moest ik met een kar met zo'n 70 kg bagage de stoep af... shit... alle koffers op de straat... 5 inclusief 5 ledlampen en camera in de handbagage... Als dat maar goed afloopt. Alles weer opgeladen en dan zie in de auto van Naftali. Teresa komt me helpen en terwijl hij in de rij staat proppen wij de koffers in de Yaris. Instappen en on our way.
Gelukkig blijkt later dat de inhoud geen gevolgen heeft ondervonden van de val. Alle lampen doen het nog.
Aangekomen in Shade drinken we thee met Miriam en dan naar boven. Eerst maar een en ander sorteren, klaarleggen voor morgen... Half twee naar bed en de wekker gaat weer om 5 uur, want we willen om 6 uur vertrekken richting Meru.
In Kenia is het nog steeds traditie dat wanneer een koppel wil trouwen, de familie van de man de aanstaande schoonfamilie bezoekt en dat een bruidschat bepaald wordt. Vroeger was dat bijv. twee geiten en een koe, maar tegenwoordig is dat een bedrag dat aan de familie betaald wordt. Naftali's broer David, al zo'n 15 jaar getrouwd, heeft dit destijds niet gedaan en hij wil dat nu rechtzetten. Hij wil dit groots aanpakken en heeft alle 19 (half) broers en zussen plus echtgenoten/s uitgenodigd plus alle nog levende ooms en tantes, een aantal neven, etc. En ook ik ben uitgenodigd. Jullie kunnen je de discussies waarschijnlijk wel voorstellen die ik eerder met Naftali heb gehad over dit onderwerp (uiteraard met respect voor de traditie), maar toch leuk en interessant om mee te maken. En dan zie ik gelijk al zijn familieleden, incl. degene die ik al eerder ontmoet heb. Ik keek er naar uit.
Tegen half 7 vertrokken we voor een mooie rit richting Meru. Het was de bedoeling om 's avonds weer terug te keren, maar ik ken de Kenianen inmiddels een beetje en heb dus voor de zekerheid maar een tandenborstel, schoon shirt, pyama, etc. in mijn rugzak gepropt.
Halverwege zag Naftali de auto van een van zijn halfbroers staan en waar wij gewoon door zouden rijden als we zeker wisten dat hij geen pech had, werd er natuurlijk gestopt, contact gezocht en even later kwamen ze aanrijden. Zijn broer Charles vroeg of ik de rivier gezien had (waar zij stil stonden). Niet dus, dus stapten we allemaal in zijn auto en reden een 300 meter terug. Mooie stroomversnelling, foto's gemaakt wat gepraat en toen weer verder.
We kwamen keurig op tijd aan in Meru en gingen eerst naar de slagerij van zijn broer David. Naftali at wat geitenvlees daar, prima te eten, maar ik beperkte mij tot de krentenbol die ik nog mee had uit Nederland. Vervolgens haalden we zus Mary en nog andere familieleden op en gingen we naar de club/het restaurant van David. Daar verzamelden alle familieleden. Er was een soort commissie gevormd die zorgde dat een en ander goed verliep. Toen tante Esther uit Nyahururu binnenkwam, stoof ze als eerste op mij af. Wat leuk om de levenslustige 74 jarige weer te zien. Er waren ook een aantal oude ooms van Naftali en met hen had ik een leuk gesprek over de traditie van bruidschat. een van de ooms had diep medelijden met de Nederlandse ouders van dochters die dus niets kregen... Hij zag de bruidschat als een blijk van waardering voor de ouders. Toen ik vroeg of de familie van de vrouw dan ook betaalde aan de familie van de man, als blijk van waardering, moest hij wel lachen. Domme vraag natuurlijk:-) Er was ook een neef die bij het Wereld Natuurfonds werkt. In die hoedanigheid is hij ook wel eens in Amsterdam geweest. We spraken over de stroperij, de problemen in Kenia met al het plastic dat werkelijk overal ligt, etc. Superleuk gesprek. Toen begon het voorstellen. Iedereen startte met Praise de Lord waarop iedereen antwoordde met Amen, en dan vervolgden ze in het Kikuyu. Ik kon er dus maar weinig van bakken. Ook ik moest mijzelf introduceren, nadat ik welkom geheten was als lid van de familie. Naftali vertelde over Shade en dat was wat ik eruit kon halen. Maar mooi om te observeren. Het was bijzonder dat iedereen er was, want er was nogal wat onenigheid geweest in de familie de laatste jaren, i.v.m. erfeniskwesties. De tweede vrouw van Naftali's vader was er ook. De derde vrouw leeft ook nog, maar die is niet meer in staat om te reizen. Naftali's moeder is 3 jaar geleden overleden (alzheimer). Het duurde en het duurde.... en de klok tikte door.... Aan het eind sloot zijn halfbroer Naftali (alle drie de vrouwen hebben hun oudste zoon Naftali genoemd, voor het gemak..) de bijeenkomst af met...? dat verstond ik niet. Later begreep ik van Naftali dat iedereen gevraagd werd een bijdrage te leveren aan de bruidschat (zo gaat dat in Kenya ook bij begrafenissen en ziekenhuisrekeningen). De commissieleden noteerden je naam en het bedrag, en nu ik ook lid van de familie was...Tsja...