Sjors en Sjimmie op avontuur 2

Aan het eind van de bijeenkomst gaf ieder familielid dus zijn bijdrage door aan de commissie en wat ik nooit gedacht had te zullen doen…. ik heb ook mijn bijdrage aan de bruidschat geleverd…. Als lid van de familie moet je wat nietwaar?
Het was al drie uur geweest toen we richting schoonfamilie reden. Eerst over de gewone weg en toen over de onverharde of met puin verharde weg, waar geen eind aan leek te komen. Maar mooi! Op een gegeven moment dacht ik nog:’Ben ik blij dat we hier niet met regen hoeven te rijden’. Nou dat heb ik geweten…
Naftali dacht op dat moment nog dat het kon lukken om terug te gaan diezelfde avond. Ook hij wilde dat graag want zijn zoon vertrok zondag weer richting school, na de vakantie. Het kon nog zei hij, als de onderhandelingen niet te lang zouden duren. Keep dreaming…
We kwamen aan met minstens 15 auto’s en werden ontvangen door een grote groep zingende vrouwen. Geweldig! Toen moest er gegeten worden. Tafels vol (reuze)grote pannen met eten stonden al op ons te wachten. Lekker! Zo rond half zes trok de selecte groep ouderen en familieleden, waaronder Naftali, zich terug voor de onderhandelingen. Inmiddels had de prachtige donkere lucht, die ik zo mooi vond als achtergrond voor de foto van de door de zon beschenen bananenbomen, zich ontwikkeld tot een regenbui, gevolgd door een onweersbui/stortbui die maar niet ophield. We bleven droog onder de wittel feestelijke punttenten (zoals wij in NL ook kennen), maar binnen de kortste keren stond het terrein blank. In eerste instante keek ik nog geïrriteerd naar een jongen die in een waterstroompje stapte en daardoor modder op mijn voet spatte. Ik poetste mijn tenen schoon met een tissue…..Belachelijk, toen ik eens naar de water/moddervlakte keek en toen naar mijn open platte sandalen. Tja, de keuze leek, ga ik straks op mijn blote voeten door die bagger naar de auto of offer ik mijn sandalen op ter bescherming van mijn voeten. Toch maar het laatste….Het was inmiddels donker toen de commissie naar buiten kwam. De zaak was beklonken. Wel sneu voor David en zijn vrouw dat het festijn zo in het water viel. We konden hen niet eens gedag zeggen.

We stapten met onze ‘kleipoten’in de auto en kwamen al nauwelijks weg, maar wat een modderpoel die wegen, kuilen en stenen, heuvel op en af…..pfff. Uiteindelijk kwamen we David in zijn landrover tegen: we konden niet verder, want verderop zaten al 3 auto’s vast. We werden het terrein van een kerk opgestuurd en even later kwamen er nog twee auto’s bij. Wij waren met 5 mensen, de andere auto’s ook met zoiets. En regenen, regenen. David ging vervolgens uitzoeken of er nog een alternatieve route was richting Meru. Niet dus. Ook hij kon er niet door met de landrover, omdat er auto’s in de weg stonden (die dus vastzaten). Die mensen heeft hij bij een ander familielid ondergebracht. Zij hebben geprobeerd zittend te slapen op de stoelen en banken van die mensen. Een deel van de mensen, dat nog opgehaald zou worden of niet weg kon komen, vond onderdak in het (mini) huisje van de schoonfamilie.
Wij hadden de keuze om in de auto te overnachten of proberen lopend de hoofdweg te bereiken. We hebben het even overwogen, maar later kregen we door dat anderen die het geprobeerd hadden teruggekeerd waren… Door 20 cm modder tegen de helling op ging niet lukken, zeker niet over die afstand. Dus: met 5 man overnachten in een Toyota Yaris…. Door de stromende regen naar een toilet dat ergens op het terrein stond. Door de modder. Wanneer ik mijn voeten optilde in de auto, zaten ze soort van vastgeplakt in de klei die mee naar binnen gekomen was. Pfff, dat waren lange uren voordat ik na een uur of vier uiteindelijk toch in slaap viel. Toen het licht werd was het inmiddels ook droog. Iedereen kwam uit de auto’s gekropen en op de een of ander manier was het ook weer bijzonder. Het delen van de ervaringen, aanbieden van snoetenpoetsers, om even de handen te reinigen, het delen van de toiletrol en de gezamenlijke terugtocht. We zaten nog een keer vast op een helling, maar gelukkig kregen we hulp. En ik denk dat ik ook wel respect kreeg, omdat ik gewoon mee duwde aan de auto (de eerste meter tenminste, daarna ging het zo hard omhoog dat ik me daar niet aan waagde. Zometeen lig ik languit op mijn plaat in de blub..). Tja ik heb dan ook al meer ervaring dan zij weten.
We verzamelden in een restaurant vlakbij de slagerij van David en hij bood ons daar een lekker ontbijt aan. De beste man was ook de hele nacht in touw geweest en moest na het ontbijt nog terug om mensen bij zijn schoonfamilie op te halen. We hebben vervolgens bij zus Mary, die ook in onze auto zat, gedoucht, de auto van de meeste modder ontdaan en mijn schoenen schoon geschrobd. Op het moment dat ik dit typ (maandagavond), zijn mijn voeten nog steeds niet helemaal schoon…
Toch kijken we terug op een overall uitdagende, maar goede ervaring. Leuke contacten, nieuwe kennis, etc. Ik heb Naftali bedankt voor de door hem ‘georganiseerde’ verrassende kampeerovernachting. Het was een boeiende ervaring, maar hij hoeft dit niet te herhalen. Wat een avontuur weer van Sjors en Sjimmie, en dat in 1,5 dag. Om nooit te vergeten.
Wordt vervolgd,

Groet vanuit een warm en aangenaam Shade!