Naalden, pleisters en een kip met vlieguren

Woensdag alweer…. Time flies when you’re having fun. Ik begon de dag zoals gewoonlijk met de reparatie van wat kledingstukken, terwijl de kinderen aan het ontbijt zaten en zich klaarmaakten voor school. Rond kwart over zes vertrekken ze. Op dat moment hebben ze er al anderhalf uur opzitten. Lange dagen voor hen, want de jongste kinderen gaan om 8 uur naar bed en de oudsten om 9 uur.
De ochtend had ik gepland voor wat reparatiewerk op de elektrische naaimachine… Wat een frustratie. Iedere keer als ik kom breng ik een doosje naalden en een of twee klosjes garen mee en mijn eigen schaar. Toen ik de naaimachine meebracht heb ik ook garen meegenomen (verschillende kleuren) en naalden voor de machine, onderdelen, etc. en wat vind je terug van dit alles? Niets, niets, niets. En als ze het nu echt gebruikt hadden…. Wat dat betreft een bodemloze put. Grrrrr.. Dat grrr… moment werd nog versterkt doordat ik op zoek naar de naalden, een leeg doosje pleister aantrof in het kastje voor verbandmiddelen. Wat een bende daar. Ook de vorige keer was er geen pleister te vinden in het huis, behalve die ik altijd mee heb in mijn rugzak. ‘Gisteren’ hadden ze net de laatste gebruikt zeiden ze toen. Ja en? Dit zijn zaken die aangevuld moeten worden voor er nog maar één is. Besproken in de boardmeeting, met de medewerkers en dan vind je weer een leeg doosje. Ja, John heeft ze gisteren gehad…. Lekker makkelijk. Ik was echt behoorlijk kwaad. Geen naalden, geen draad geen pleisters… Ik liep naar Miriam en vroeg of ze een pleister had, want ik had in mijn vinger gesneden…. Ze liep naar het kastje, zoeken, zoeken, zoeken… “Ze moeten er zijn” Ik wist wel beter. Sowieso was het zo’n rommeltje met lege verpakkingen een stuk karton, etc. dat al waren ze er wel, het sowieso al veel te lang duurde voor de pleisters gevonden werden. ‘Ik bloed dood…’, zei ik om de druk wat op te voeren. Voor haar EHBO diploma zou ze sowieso gezakt zijn, want de aandacht voor de patient was nul. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat er geen pleisters meer waren. Toen ze ontdekte dat er niets aan de hand was met mij, was ze opgelucht. Maar ze zou vandaag nog pleisters halen en ook het kastje opruimen. Dan was het probleem opgelost… Hoezo opgelost? Ze hadden wel in de gaten dat ik nogal gefrustreerd was en boos. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het probleem niet opgelost was met het vandaag kopen van pleister. Het gaat hier om verantwoordelijkheid nemen en dus op tijd zorgen voor nieuwe voorraad van dit soort essentiële zaken. Ja, ja, ze zouden dit echt anders doen voortaan. Ja, ja…. Lieve mensen, van giede wil, maar soms....
Vervolgens de naald uit de andere machine geprobeerd in de elektrische. Op de een of andere manier werkte dat niet.. Ik gaf het op. Dan maar de foto’s op mijn usb zetten. Hiervoor had ik de laptop van Shade nodig… wachtwoord veranderd. Kon ik er niet in. Grrr… Julie gesmst. OK dat was opgelost. Op dat moment kwam Naftali langs en die mocht mijn frustratie aanhoren… En hij loste het probleem met de naald op. Pfff.. Ik had inmiddels niet veel tijd meer, maar toch nog snel een kledingstuk gefikst. Dit kost zoveel minder tijd dan met de hand.
Om 11 uur kwam Naftali’s dochter Sarah. We hadden voordat ik kwam al afgesproken dat we een keer zouden lunchen en dat ging nu gebeuren. Samen op de motorbike naar town (had ze nog nooit gedaan, zo ver…) en toen bij Tuskys pizza, met vers vruchtensap en een fruitsalade gegeten. 1600 ksh (ong. 15 euro). Duur voor Kenia, maar leuk om een keer met zo’n meisje te doen. Sarah is in mei begonnen aan de universiteit. Leuk om te praten over de verschillende onderwijssystemen, etc. Toen nog even naar het Internetcafe, waarbij ik me verontschuldig dat ze zo’n 25 minuten moet wachten. Maar eigenlijk hoeft dat niet, want ze besteden in Kenia zoveel tijd aan wachten. Bij de dokter bijvoorbeeld. Je sluit ’s morgens aan in de rij en je mag blij zijn als je nog diezelfde dag geholpen wordt. En de dokter gaat gerust weg voor een (lange) lunch pauze, waarbij je mag hopen dat hij/zij nog terugkomt.
Verder nog wat aankopen gedaan bij Leens supermarker, o.a. stapelbare dozen voor in de koelkast, een nieuwe emmer voor in de volunteersbadkamer (klinkt alsof het heel wat is) en nog twee andere emmers. De emmer van de vrijwilligers heb ik afgestaan aan Daniel. Hij plast nog steeds in zijn bed, maar in dit geval is het gewoon een kwestie van ‘luiheid’. Deze week is hij al 4 dagen droog, behalve toen het regende… (de emmer stond buiten) We prijzen hem de hemel in als hij weer droog is.
Donderdagochtend heb ik een hele tijd met Rose geoefend op de naaimachine. Zij vindt dat erg leuk en wil graag meer doen voor de kids. We hebben ontzettend gelachen. Naftali heeft twee van de stapelbedden aangepast. Deze hadden geen stang aan de zijkant en Jackson was dus onlangs uit het bovenste bed op de betonnen vloer gevallen. Auw. Goed afgelopen, maar eerst aanpassen.
’s Middags met Naftali en zijn vrouw Teresia naar haar moeder. Ergens in de buurt van Murang’a. Weer lekker door de modder gelopen. Het was leuk. Ze had echt haar best gedaan op het eten en een kip geslacht en bereid. Ik heb een poot genomen en die stiekum naar het bord van Naftali getransporteerd, na een paar stukjes gegeten te hebben. Het vel is net rubber en het vlees krijg je er bijna niet af. En ik heb al zo’n hekel aan kluiven. Dit zijn ook kippen met heel wat vlieguren. Maar zo lief. Foto’s gemaakt en toen weer terug naar Shade. Nog even langs Naftali’s huis om de stoelen die hij voor zijn broer aan het lassen is te bekijken. Knap werk. Rond half 8 was ik in Shade. Nog gezellig een kop thee met Rose en wat reparaties en toen naar bed. Geen zin meer om dit stuk te typen, dus zit ik dit nu tussen 6 en 7 uur te doen. Wat heb ik veel voor jullie over

Groet van iedereen vanuit Kenia in de regen!