De tijd vliegt, vrijdag alweer...

Het regende flink, toen ik vrijdagochtend vertrok van Shade richting town. En regen betekent: modder. Soms leek het alsof je aan het schaatsen was, hoewel ik me op de schaatsen stabieler voel dan in deze omstandigheden. Mijn grootste nachtmerrie is dat ik midden in die dat straatje, waar je toch al de volle aandacht hebt, een keer echt op je plaat gaat... Net toen ik toch serieus aan het twijfelen was of ik wel met de motorbike naar town moest gaan, ik zou dan immers strontnat regenen, en toch maar de matatu moest nemen, toeterde er een auto achter mij. Ik ging naar de kant en toen stopte de auto en de bestuurder vroeg waar ik naar toe moest. Naar de stad, Joy Town. Stap maar in zei hij. Hij moest even een broer ophalen en dan kon hij mij afzetten. Super! Halverwege bedacht ik dat ik wel weer in een aparte situatie was beland, bij een wildvreemde in de auto stappen, maar gelukkig had ik mijn paraplu bij me... hahaha. Maar nee hoor, ik had echt de situatie wel goed ingeschat en de chauffeur, genaamd Ben, wilde niet eens een vergoeding voor de rit. Echt lief. Ik heb gezegd dat dit zijn bijdrage is aan het kindertehuis. Ik had met Teresa bij Joy Town afgesproken. Helaas stond ik echter bij de secondary school en Teresa bij de primary school voor kinderen met met name een lichamelijke beperking. Maar na wat heen en weer bellen vonden we elkaar en door de regen liepen we naar de school. Een vriendin van Teresa werkt daar en zij leidde ons rond. We hadden een korte ontmoeting met de principle, die een samenwerking met Shade op prijs stelde. Vrijwilligers zijn van harte welkom en worden geplaatst op de afdeling waar zij het best passen qua ervaring en interesse. Wellicht een idee voor jou, Karen? Het project is een initiatief van het Leger des Heils en ik was onder de indruk van de rolstoelen etc die zij tot hun beschikking hadden. Beter dan ik verwacht had, gezien foto's die ik eerder gezien heb. De kinderen vonden het geweldig dat ik hen allemaal persoonlijk begroette. Een hand, high five, voorstellen, waar kom je vandaan. Leuk. Ik heb genoten van dit bezoek. Naftali belde dat hij ons helaas niet kon vergezellen naar het volgende adres, het project van Millicent. Teresa wist waar het was zei zij, maar niet dus. Gelukkig wist ik nog waar het was en we werden verwelkomd door Millicent. Leuk om te zien dat kinderen vooruitgegaan zijn sinds januari. Millicent vertelde over het jongetje dat in januari nog zo gestresst was bij het 'dansen'. Toen hij op deze school (special unit) kwam, kon hij niet lopen. Thuis was hij opgesloten bij de geiten in het hok en hij at at/dronk zijn eigen poep en plas. Nu doet hij dat niet meer en hij loopt! Sterker nog, hij was mee op de trampoline en hij sloot zijn ogen, zo genoot hij ervan. Geweldig en petje af voor de mensen die dit begeleiden en er zoveel energie in steken. Millicent heeft een zeer intensieve job. En ze doet het met heel haar hart.
Daarna scheidden onze wegen, Teresa ging naar huis en ik naar het internetcafe en vervolgens een lunch met Naftali bij Mercy's. Daar kwam ik nog in een benarde situatie terecht. Het toilet aldaar is niet een van de friste, en dat is echt een understatement. Ik bedacht nog even dat ik misschien eerst even toiletpapier moest pakken uit mijn rugzak, maar er was niets waar ik mijn tas op kon zetten dus naar binnen..... pfff.... verkeerde keus. Snel gedaan wat ik moest doen en eruit... ik probeerde de deur met de sleutel open te draaien... haperde en haperde... oh nee, niet hier, dat is echt teveel van het goede. Na enig geworstel en een paniekgevoel onderdrukkend kreeg ik de deur toch open. Opgesloten zitten in een toilet is een, maar in die pislucht... Pfff, moet je niet aan denken.
Even later kwam Naftali ook en hij moest wel lachen om mijn recente belevenis. Vervolgens nog wat chips (voor zaterdagmiddag) gekocht bij Leens en mijn facebookfriend weer ontmoet bij de kassa en terug naar huis. Snel want ik had met Moses en Rose om drie uur in Shade afgesproken om een nieuwe zaklantaarn te kopen voor Moses onze watchman. Om halfvier kwam ik Shade binnenrennen, sorry, sorry, ik ben echt al een halve Keniaan. Maar voor mij voelt het niet goed als ik te laat ben. We gingen terug naar first corner en met de matatu naar Makongeni. Door de blubber op drie plekken gekeken en vergeleken en uiteindelijk voor zo'n 7,50 twee lampen gekocht. Oplaadbaar en met een sterke straat, zodat Moses 's nachts zelfs de andere kant van het terrein kan beschijnen. Tegen 5 uur waren we terug bij Shade, precies op tijd, want Moses moest naar de kerk. Ik kan het met alle medewerkers goed vinden, maar Moses heeft toch wel een speciaal plekje in mijn hart.
We hebben al veel leuke gesprekken gevoerd en hij vindt het leuk om 's avonds een kop thee binnen te drinken en foto's te kijken, ervaringen te delen en de situatie in Kenia te bespreken. Toen ik terug kwam was Naftali al in Shade en hij vroeg hoe laat ik klaar kon zijn, want we zouden uit eten met zijn gezin. 10 minuten.... pfff Ik was om 8 uur vertrokken uit Shade, door de regen en de modder en ik moest me echt even omkleden en opfrissen. Alstublieft, dankuwel. Een kwartier later vertrokken we en hadden een leuke avond bij Coconut Grill. Sarah wilde niets drinken, want ze wilde graag een ijsje toe en ook Teresia en Rita wilden (voor het eerst van hun leven) wel eens een ijsje proberen. Leuk. Het was een geslaagde avond. Een zeer gevulde, maar ook geslaagde dag war ik met veel plezier op terugkijk.