Ditjes en datjes...
Blijf op de hoogte en volg Dina
05 Januari 2015 | Kenia, Kiganjo
Maandag na de bestuursvergadering ben ik begonnen met het verdelen van de kleding. Ik had eerst geïnformeerd wie er echt kleding of schoenen nodig had. Bij zowel Mirjam als de huismoeders. Die info heeft me goed geholpen. Bij sommige kledingstukken heb je gelijk een kind in gedachten. Het witte overhemd met gilet: Francis, het combat shirt: John, het zwarte kappa trainingspak: Peter, de rose poncho sweater: Susan en een zwarte jeans om in te dansen voor Linet. Dan is dat probleem ook weer opgelost. Ik riep de kinderen om de beurt of soms met z'n tweeën naar boven. Als snel vormden de kinderen een soort van rij onderaan de trap...helaas voor hen, ging ik niet het rijtje af. De kinderen die weinig kleding hadden, heb ik soms twee sets gegeven en als eerste laten kiezen. Big Esther was zo blij met haar kleding. Sommige schoenen waren erg in trek, maar helaas, veelal pasten ze toch echt niet. Daniel keek verlangend naar de groenige sneakers... toch echt meisjeschoenen, maar dat boeit hen wat minder dan hier. En hij had geluk, Irene paste ze ook niet. Volgens mij zaten zijn tenen er opgevouwen in, maar hij kreeg ze aan! Superblij. Ook Jackson was blij met zijn schoenen, hoge Adidas en een mooi geblokte blouse. Op deze manier kun je alle kinderen ook wat persoonlijke aandacht geven. En het omkleden in onze 'badkamer'is natuurlijk super interessant. Na afloop gingen ze hun kleding natuurlijk beneden showen. Pff wat zijn die kinderen preuts. Iedereen was tevreden en dinsdag hadden ook de laatste kinderen wat nieuws 'voor de kerst'. Een aanpak die ik ook in de toekomst zal herhalen. Beter dan centraal uitdelen, waarbij de verdeling niet altijd gelijkmatig is.
Dinsdagochtend zijn we naar de markt gegaan met Mirjam. Dat wilde ik al vier jaar.. maar steeds kwam het er niet van en ook nu was het alweer een week uitgesteld. Om 8 uur stonden we bij BAT en even later kwam Mirjam aan. Die markt is echt een walhalla voor fotografen. Mooie mensen met mooie koppen, kleurige groenten en prachtig fruit in kunstige verpakkingen. Jammer dat niet alle mensen op de foto wilden, maar een nee moet je respecteren. Ik snap het ook wel. Maar ik heb ervan genoten. Wij zijn wel 10 keer over die markt heen en weer geweest.... hier kocht Mirjam de wortels, daar de spinazie, daar de sinaasappels en daar weer de tomaten. Ik heb in Kenia overigens geen oranje sinaasappel gezien en ook geen waterbomtomaten zoals we die hier hebben. Maar wat een smaak heeft het fruit daar. De ananas is daarbij wel echt mijn favoriet. En steeds werd dit naar een verzamellplek bij de mevrouw met de kolen gebracht, die het verzamelde ook in de gaten hield. Op het laatst heb ik nog een foto van haar met haar marktvriendinnen gemaakt. Ze hadden zo'n lol dat ze met z'n tweeën gestrekt tussen de groene kolen lagen. Topfoto's:-) terug gingen we met de motorbike. Daarna kregen we een lift van Naftali naar de stad. Tussen de middag hebben we samen geluncht en toen heeft hij onze spullen die we niet direct nodig hadden meegenomen. Terug gingen we met de matatu. We hebben lak gekocht voor de bankjes en het konijnenhok, althans dat dachten we. Maar thuisgekomen bleek het wit te zijn en dat was niet de bedoeling. Ook hebben we een rungu gekocht. Een soort houten knuppel die gebruikt wordt door beveiligingsmensen, maar die we willen gebruiken om slagbal te spelen met de kinderen. Daarna kan Moses hem hebben (hopelijk niet gebruiken) en dat vond hij wel wat. 's Avonds kwam Moses om 9 uur altijd het nieuws kijken en dan ontstaan er meestal hele leuke gesprekken. Over politiek, de verschillen met Nederland, maar ook de problemen waar we in Shade tegenaan lopen. Puberende meiden... en jongens, het zijn net mensen.
We hebben er veel over gepraat. Wat ik een geweldig compliment vond is dat alle medewerkers kennelijk genoeg vertrouwen in mij hebben om ook de knelpunten te bespreken. Ik maak me namelijk het meest zorgen als een Keniaan zegt dat er geen problemen zijn. Zeker als het een kindertehuis met 23 kinderen en 6 medewerkers betreft. Daar zijn immers altijd zaken die de aandacht behoeven en zijn er alleen 'geen problemen' als je ze vermijdt, wegstopt of gewoon niet ziet. Ik ben echt trots op Moses en de huismoeders en hun betrokkenheid. Miriam en Waithaka gaan werken met een top team en aan hun de uitdaging om het beste hieruit naar boven te halen. Dat zal hier en daar nog wel wat aanpassing vragen. Respect kun je immers niet afdwingen, maar moet je verdienen, ook als (beginnende, jonge) manager en ook als social worker die onderdeel wordt van een bestaand team. En de medewerkers moeten meer verantwoordelijkheid krijgen, dat willen ze ook. En fouten maken mag (als het tenminste niet steeds dezelfde fout is...hahaha, MvN), als er maar van geleerd wordt. Deze benadering is tamelijk nieuw hier, maar ik heb er vertrouwen in. En het mooie is dat het volledige bestuur deze visie onderschrijft en Naftali een aantal aansprekende voorbeelden had.
's Middags heb ik nog een poging ondernomen om de was te doen, althans een gedeelte hiervan. Bas had nog maar 1 schone onderbroek en ik willde veel kleding hier laten voor maart, maar dan wel schoon graag. Cliff heeft me geholpen. Prachtig vond hij het. Vooral het uitwringen van de handdoeken...'we're making a shower...'. Geweldig. Morgen de rest maar... maar dat is er dus niet meer van gekomen.
Woensdag hebben we vooral besteed aan het halen van de juiste verf. Een soort van lijnolie, die ze per halve liter in drankflessen verkopen. Recycling, I love it. Daarna hebben de jongens Bas geholpen met het schilderen van de bankjes. En later ook Jane en Diana trouwens. Zo leuk om te zien. Achteraf gezien hebben wij er niet echt bij stilgestaan wat Bas zijn gebrekkige Engels voor indruk gemaakt heeft op de kinderen. Nadat hij namelijk uitgelegd had dat hij vroeger op de landbouwschool wel wAt engels gehad heeft, maar dat dit zich beperkte tot kippenhok en koe, begrepen de kinderen en vooral de oudere denk ik dat hij ze niet gemeden had, maar dat het een taalkwestie was. Vanaf dat moment was het 'ijs' gebroken en communiceerden ze waar nodig met handen en voeten. Hij dronk koffie met de oudste jongens na de verfklus en dat vonden ze geweldig. Vanaf dat moment was bijvoorbeeld Peter niet meer bij hem vandaan te slaan. Als Bas in de stoel zat, zat Peter op de leuning. Woensdag en donderdag hebben we ook nog de nodige kleren gerepareerd op de naaimachine, nadat ik natuurlijk al twee weken allerlei klusjes met de hand gedaan had, Een knoopje hier, een torntje daar, maar het grotere werk natuurlijk op de machine. het was goed om te zien dat Rose deze goed bewaakt had en samen met Ann hem ook gebruikt had om uniformen te repareren. Super, want daar is hij voor.
Ook goed om te merken dat kinderen ook naald en draad kwamen halen om zelf wat te repareren. Stap drie ontbrak echter nog en dat is het gebruikte materiaal ook weer terug moest komen... Maar na enig aandringen lukte dat ook. En er zit verbetering in want de volgende dag kwamen ze vragen of ze naald en draad mochten gebruiken. natuurlijk, maar wel terugbrengen. Uitleggen waarom... dan kan iedereen het gebruiken. Heel langzaam aan zie ik verbeteringen. Nu moeten ze het alleen nog gaan doen omdat het in ieders belang is en niet omdat ik het zeg... We hebben ook een oplossing bedacht voor de koelkast die slecht sluit, maar waar ook te grote pannen ingezet worden. Twee bagage elastieken ingekort, een haakje op de zijkant van de koelkast en klaar is Kees. Als ze het nu ook nog consequent gebruiken, dan kunnen we heel wat energie besparen. Net toen we 's middags naar het vervolg van de bestuursvergadering wilden gaan, werd het kippenhok geleverd. Top. Meteen de timmerman betaald en nu maar hopen dat hij zich ook een volgende keer aan de afspraken houdt. Het is zo'n mooi hok geworden, dat we het 't kippenhotel noemen. Florence meende dat ze er best in kon slapen en ik denk inderdaad dat het voor menigeen een luxer onderdak zou zijn dan ze nu hebben. Maar ja, de Europese normen en de Keniaanse mengen zich hier en daar en misschien is dit kippenhok dan inderdaad wat buiten proporties van hen uit gezien. We hebben de prijs voor een overnachting op 1 ei gezet. Florence zou het meebrengen zei ze. 's Morgens was Ann wel naar haar werk gekomen en ze vertelde me dat ze zich niet lekker voelde. Rond de middag heb ik haar een poosje naar bed gestuurd in de hoop dat dat wat zou verlichten. Maar dat was niet zo. Ann was bang dat het malaria was en ik zei haar naar de dokter te gaan. Dat zou ze morgenvroeg wel doen... Mensen die mijn doortastende, maar weinig ontziende vraagstelling kennen, zullen begrijpen dat ik binnen een mum van tijd duidelijk had dat dit een geldkwestie was. En dat begrijp ik... Ik heb haar dus 1000 ksh gegeven, een kapitaal voor haar en nog geen tientje voor ons. We hebben haar op weg naar de stad bij de kliniek afgezet, waarna Jane haar met een motorbike thuisgebracht heeft. Gelukkig voelde zij zich de volgende dag al veel beter. Voor ons kleine moeite, groot plezier.
We hielden het tweede deel van de vergadering bij Teresa en ze verwende ons met een heerlijk maal. Ook voor haar had ik een stuk van de bordeauxrode voile met gouden sterretjes meegenomen (bedankt Ria), voor de kerstdecoratie. maar dat ging ze echt niet op tafel leggen. Nee, dit ging ze om haar hoofd knopen en ze zou me een foto sturen... en ik geloof zeker dat het haar prachtig stond.
Woensdag en donderdag heb ik ook Dorcas, Beth en Peninah uit CRC nog ontmoet. Net als bij Ann heb ik ook hen onze excuses aangeboden. Ook al konden we de situatie in CRC niet voorkomen, zij waren wel de dupe. En niet zo'n beetje ook. Opvallend is dat deze meiden een onderlinge verbondenheid hebben die de tijd heeft doorstaan. En ook goed om te horen dat ze zich bewust zijn van het feit dat wij hen destijds niet konden helpen. Wat een ruim hart.... Dorcas is getrouwd en heeft een zoontje van 1,5 jaar. Beth ziet gelukkig nog op school en Peninah, tja Peninah, ze heeft in het verleden onhandige keuzes gemaakt, maar het leven zit haar ook niet mee. Wat een verdriet in zo'n jong leven. Goed om te horen dat Dorcas ook het programma voor tienermoeders in KOP heeft gevolgd. We hebben mooie foto's gemaakt en ik hoop deze in maart aan hen te kunnen geven. Een voor mij heel waardevolle ontmoeting.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley