Al even geleden, maar niet vergeten...
Blijf op de hoogte en volg Dina
14 November 2015 | Kenia, Kiganjo
Zo... Voor je het weet is het alweer november en bedenk je je dat je nog steeds het verslag van je laatste reis niet afgemaakt hebt. En dat is niet omdat het geen prachtige, geweldige, onvergetelijke reis was. Maar thuisgekomen eist de dagelijkse gang van zaken weer al he tijd op terugkoppelen naar sponsors, de groeten hier, een briefje naar daar... En dan weer de focus op budget, sponsors, acties en ... En weer een baan. Joepie!
Maar nu even terug naar waar we gebleven zijn.
Wat een klus heb ik gehad aan het opruimen van de store/voorraadkamer. En dat met het besef: hoe lang zal het duren... Maar Karen, onze vrijwilliger, heeft nog een foto gemaakt voor ze weg ging en toen was het nog geordend. Ben benieuwd hoe we het in december weer aantreffen. Maar voor nu was het reuze opgeknapt.
We hebben het heerlijk gehad. Genoten met de kinderen, vooral tijdens de uurtjes in de namiddag. Lekker buiten zitten on der de boom, in het avondzonnetje. De kinderen komen dan thuis uit school, de kleintjes hangen om je heen, frutselen aan je haren, lekker kletsen. De oudere groeten je en jij kunt dan vragen hoe het was op school en zij gaan hun taken doen. Schoenen poetsen, de uniformen wassen, douchen. Een heerlijk moment can de dag. Kletsen met Moses, waarvan ik vermoed dat hij eerder komt dan normaal. Wij bieden hem een stoel en we praten over van alles en nog wat. Over lachwekkende zaken, dwaze Hollandse zaken en serieuze zaken. S avonds kijken we samen met Rose en Moses naar het nieuws van de dag en bespreken de politieke kwesties, corruptie, armoede, etc. Hij doet naast zijn baan ook nog vrijwilligerswerk bij een gezondheidscentrum. Dus ook zaken als Hivaids, homosexualiteit, etc. Komen aan de orde. Goed om ook dat soort zaken te kunnen bespreken en al liggen de formele meningen nog wel eens ver uit elkaar op het eerste gezicht, doorpratend komen we toch heel dicht bij elkaar. Bijzonder. We genieten van de lunches in de stad, waar Naftali meestal deel van uitmaakt. Volgens mij rekent hij er al op, want hij kan eigenlijk altijd. En we weten, als hij wat later is, wat we moeten bestellen. Een chai en daarna rijst met kip, een fruitsalade en een een vruchtensap... Genieten en gezellig. We zijn met Miriam naar de markt geweest. Altijd leuk. Ik heb een lesje gehad in het verkopen van kolen.... Thirty, thirty, thirty.... En maar kloppen op die kool....
We zijn ook een dagje naar Nairobi geweest. Met Ann. Superlieve Ann. Die daar zo van geniet en zo behulpzaam is bij het kopen van Keniaanse artikelen, handmade, die ik in NL wil verkopen. Die zo'n moeite heeft om de frites met kip op te eten, want liefst zou ze die kippenpoot meenemen naar huis. Voor haar kinderen. Dat hebben we dan maar op een andere manier geregeld.
Het dagje Fourteen Falls was een succes. Beetje jammer van de mieren die onder de boom zaten, waar wij onze spullen hadden staan. Ze beten lelijk. Mooie foto's kunnen maken van de kinderen, koeien de watervallen die altijd weer anders zijn... En een vlinder natuurlijk. In de bus terug zat Clif (of Cliffie zoals Eva hem noemde) op mijn knie. Half staand viel hij onderweg in slaap. Geweldig om te zien hoe de kinderen, maar ook de medewerkers genieten en mee doen met voetballen of honkbal, lekker smikkelen van het brood, de worstjes en de Yoki. Dat Cliff een echte dierenvriend is, zien we ook hier weer. Als er een jong geitje bij het water komt, is hij de eerste die hem gaat aaien. Hij voert ook Frits, de kat altijd tijdens het eten. En Frits weet dat ook... 's Maandags gaan we op safari. Ondanks het feit dat we tot de ontdekking kwamen dat Henri niet de touroperator voor de toekomst was hebben we toch een heel goede safari gehad. We hadden een mooie tent met prima douche en lekker eten. En heel veel dieren gezien. Leeuwen die op je nuchtere maag even een wildebeest uit elkaar trekken, cheetahs, olifanten, een luipaard in de bosjes (dankzij Naftali) en een zwarte olifant. Die had ik in het wild nog nooit gezien. Heel dichtbij, mooie foto's gemaakt.... Maar gelukkig stond de wind de goede kant op, want toe ze ging plassen, pieste zich niet alleen zelf nat, maar waaide het minstens 10 meter verder. Wij stonden gelukkig op een gunstige positie. Ook zag ik nu duidelijk ook weer eens giraffen dichtbij... En ook een jonkie, zo aandoenlijk. We zagen ook nog een babyolifantje zonder moeder/kudde. Zo zielig. De hyena's hadden haar al aangevallen. We hebben de rangers gewaarschuwd en hen de plek aangewezen en nog contact opgenomen met de Sheldrick Foundation, het weeshuis voor olifanten in Nairobi. We hebben ook een masaidorp bezocht. Ik vond dat ze zich er wel erg gemakkelijk vanaf maakten.. Vergeleken met een ander dorp waar ik wel eens ben geweest, maar vooruit. Mooie foto's gemaakt van de mannen met hun felgekleurde doeken en sieraden. Saillant detail was nog wel dat ik een foto maakte van een oude man die op zijn hurken zat. Prachtige foto geworden, zag ik op mijn camera. Toen ik de foto thuis op mijn beeldscherm zag, heb ik er maar een stukje vanaf gehaald voor plaatsing op Facebook, want de foto gaf iets teveel uitzicht op zijn edele delen. Foutje, bedankt.
Natuurlijk gingen we ook naar Umoja. Altijd leuk! Mooie koppies om te fotograferen. Geweldige foto's gemaakt weer. Als je die koppies dan later thuis weer ziet... Heimwee....
De laatste dag kwam weer veel te snel. De kinderen deden hun dansjes en het afscheid was daar. Eva in tranen... De kinderen hebben haar hart gestolen. Ik was blij dat zij nu beter kan begrijpen wat ons/mij verbindt met Kenia. Wat ik daar vind. Het mooiste onverwachte kwam, toen ik haar vroeg in het vliegtuig: als je nu van tevoren geweten had hoe het was, wat je nu weet, zou je dan ja vakantie er nog steeds aan besteden. En haar antwoord was ja. En dit werd verrassend gevolgd door: oh, en ik ga misschien ook nog wel eens terug hoor... Wow, dat had ik nooit gedacht. Wat bijzonder om samen deze reis te maken. We hebben het goed gehad, ook met vrijwilliger Karen. Gezellig, Top. Ik had dit niet willen missen... Tot ... Ergens aan het eind van het jaar... Dat duurt natuurlijk veel te lang nog...
Maar nu even terug naar waar we gebleven zijn.
Wat een klus heb ik gehad aan het opruimen van de store/voorraadkamer. En dat met het besef: hoe lang zal het duren... Maar Karen, onze vrijwilliger, heeft nog een foto gemaakt voor ze weg ging en toen was het nog geordend. Ben benieuwd hoe we het in december weer aantreffen. Maar voor nu was het reuze opgeknapt.
We hebben het heerlijk gehad. Genoten met de kinderen, vooral tijdens de uurtjes in de namiddag. Lekker buiten zitten on der de boom, in het avondzonnetje. De kinderen komen dan thuis uit school, de kleintjes hangen om je heen, frutselen aan je haren, lekker kletsen. De oudere groeten je en jij kunt dan vragen hoe het was op school en zij gaan hun taken doen. Schoenen poetsen, de uniformen wassen, douchen. Een heerlijk moment can de dag. Kletsen met Moses, waarvan ik vermoed dat hij eerder komt dan normaal. Wij bieden hem een stoel en we praten over van alles en nog wat. Over lachwekkende zaken, dwaze Hollandse zaken en serieuze zaken. S avonds kijken we samen met Rose en Moses naar het nieuws van de dag en bespreken de politieke kwesties, corruptie, armoede, etc. Hij doet naast zijn baan ook nog vrijwilligerswerk bij een gezondheidscentrum. Dus ook zaken als Hivaids, homosexualiteit, etc. Komen aan de orde. Goed om ook dat soort zaken te kunnen bespreken en al liggen de formele meningen nog wel eens ver uit elkaar op het eerste gezicht, doorpratend komen we toch heel dicht bij elkaar. Bijzonder. We genieten van de lunches in de stad, waar Naftali meestal deel van uitmaakt. Volgens mij rekent hij er al op, want hij kan eigenlijk altijd. En we weten, als hij wat later is, wat we moeten bestellen. Een chai en daarna rijst met kip, een fruitsalade en een een vruchtensap... Genieten en gezellig. We zijn met Miriam naar de markt geweest. Altijd leuk. Ik heb een lesje gehad in het verkopen van kolen.... Thirty, thirty, thirty.... En maar kloppen op die kool....
We zijn ook een dagje naar Nairobi geweest. Met Ann. Superlieve Ann. Die daar zo van geniet en zo behulpzaam is bij het kopen van Keniaanse artikelen, handmade, die ik in NL wil verkopen. Die zo'n moeite heeft om de frites met kip op te eten, want liefst zou ze die kippenpoot meenemen naar huis. Voor haar kinderen. Dat hebben we dan maar op een andere manier geregeld.
Het dagje Fourteen Falls was een succes. Beetje jammer van de mieren die onder de boom zaten, waar wij onze spullen hadden staan. Ze beten lelijk. Mooie foto's kunnen maken van de kinderen, koeien de watervallen die altijd weer anders zijn... En een vlinder natuurlijk. In de bus terug zat Clif (of Cliffie zoals Eva hem noemde) op mijn knie. Half staand viel hij onderweg in slaap. Geweldig om te zien hoe de kinderen, maar ook de medewerkers genieten en mee doen met voetballen of honkbal, lekker smikkelen van het brood, de worstjes en de Yoki. Dat Cliff een echte dierenvriend is, zien we ook hier weer. Als er een jong geitje bij het water komt, is hij de eerste die hem gaat aaien. Hij voert ook Frits, de kat altijd tijdens het eten. En Frits weet dat ook... 's Maandags gaan we op safari. Ondanks het feit dat we tot de ontdekking kwamen dat Henri niet de touroperator voor de toekomst was hebben we toch een heel goede safari gehad. We hadden een mooie tent met prima douche en lekker eten. En heel veel dieren gezien. Leeuwen die op je nuchtere maag even een wildebeest uit elkaar trekken, cheetahs, olifanten, een luipaard in de bosjes (dankzij Naftali) en een zwarte olifant. Die had ik in het wild nog nooit gezien. Heel dichtbij, mooie foto's gemaakt.... Maar gelukkig stond de wind de goede kant op, want toe ze ging plassen, pieste zich niet alleen zelf nat, maar waaide het minstens 10 meter verder. Wij stonden gelukkig op een gunstige positie. Ook zag ik nu duidelijk ook weer eens giraffen dichtbij... En ook een jonkie, zo aandoenlijk. We zagen ook nog een babyolifantje zonder moeder/kudde. Zo zielig. De hyena's hadden haar al aangevallen. We hebben de rangers gewaarschuwd en hen de plek aangewezen en nog contact opgenomen met de Sheldrick Foundation, het weeshuis voor olifanten in Nairobi. We hebben ook een masaidorp bezocht. Ik vond dat ze zich er wel erg gemakkelijk vanaf maakten.. Vergeleken met een ander dorp waar ik wel eens ben geweest, maar vooruit. Mooie foto's gemaakt van de mannen met hun felgekleurde doeken en sieraden. Saillant detail was nog wel dat ik een foto maakte van een oude man die op zijn hurken zat. Prachtige foto geworden, zag ik op mijn camera. Toen ik de foto thuis op mijn beeldscherm zag, heb ik er maar een stukje vanaf gehaald voor plaatsing op Facebook, want de foto gaf iets teveel uitzicht op zijn edele delen. Foutje, bedankt.
Natuurlijk gingen we ook naar Umoja. Altijd leuk! Mooie koppies om te fotograferen. Geweldige foto's gemaakt weer. Als je die koppies dan later thuis weer ziet... Heimwee....
De laatste dag kwam weer veel te snel. De kinderen deden hun dansjes en het afscheid was daar. Eva in tranen... De kinderen hebben haar hart gestolen. Ik was blij dat zij nu beter kan begrijpen wat ons/mij verbindt met Kenia. Wat ik daar vind. Het mooiste onverwachte kwam, toen ik haar vroeg in het vliegtuig: als je nu van tevoren geweten had hoe het was, wat je nu weet, zou je dan ja vakantie er nog steeds aan besteden. En haar antwoord was ja. En dit werd verrassend gevolgd door: oh, en ik ga misschien ook nog wel eens terug hoor... Wow, dat had ik nooit gedacht. Wat bijzonder om samen deze reis te maken. We hebben het goed gehad, ook met vrijwilliger Karen. Gezellig, Top. Ik had dit niet willen missen... Tot ... Ergens aan het eind van het jaar... Dat duurt natuurlijk veel te lang nog...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
