Schepping, familiebezoeken en hooipakken...

Nog even een aanvulling op het vorige verslag. Donderdagochtend hebben we ook een kippenhok besteld bij de timmerman. Hij mag in de herkansing. De vorige bestelling heeft hij niet zo netjes afgewerkt. Wel vakwerk geleverd, maar pas na een half jaar werd de laatste kast geleverd. Hij vroeg ook niet om een aanbetaling, ik denk dat hij zich realiseerde dat hij iets goed te maken had? Ik heb hem verteld dat wanneer hij te laat zou leveren, wij minder zouden betalen. Nu verblijven de kippen in een soort konijnenhok. Daar staan ook een paar broedkistjes in. Aangezien er geen stok is, gaan de kippen op de randen van dat hok zitten. Eigenlijk bovenop de broedende kip dus. Het hok wordt 1.30 hoog, 1,20 diep en 1,50 breed en met twee stokken. Een aardig formaat dus. Volgende week donderdag wordt het geleverd....Vrijdag stond een rondje Mount Kenya op de planning met een overnachting in Meru. Rita en Dennis, kinderen van Naftali gingen ook mee. Leuk. We hadden er zin in. Half 7 vertrek! Na het gebruikelijke banden oppompen en benzine tanken, gingen noordwaarts richting Murang'a. We wilden op een paar locaties kijken om te onderzoeken of dit iets was als bestemming voor een dagje uit met de kinderen. Die hebben de bergen immers nog nooit gezien.
We waren mooi op tijd in Murang'a. Naftali vroeg nog aan mij of het een katholieke kathedraal was die we zochten waarop ik argeloos antwoordde dat dat waarschijnlijk zo was. Ik realiseerde me op dat moment niet dat er ook nog een andere kathedraal zou kunnen zijn.... In de stad de weg gevraagd en later nog een keer en we reden uiteindelijk een redelijk eind de stad uit. In een prachtige omgeving vonden we uiteindelijk een kerk, die ze aan het restaureren/opschilderen waren. De pastoor stond nog onder de douche, dus moesten we even wachten. In die tijd konden we het solide steigerwerk bewonderen... pfff... en dat voor mensen die al bang zijn als ze op een stoel staan.
De pastoor ontving ons dus fris en fruitig. Hij was ook wel eens in Nederland geweest. Hij nam ons gastvrij mee naar binnen, maar helaas bleken wij bij de verkeerde kerk te zijn. Hier vonden we niet de uitgebreide muurschilderingen van Bijbelverhalen met een zwarte Jezus en zwarte discipelen. Overigens waren de muurschilderingen die hier wel waren, wel van bijv. zwarte engelen. Dat boeit mij wel. Ik vraag me altijd af hoe mensen, en speciaal ook Christenen, tegenover mensen van een ander ras en andere kleur zouden staan als Jezus zwart was geweest. De pastoor vroeg op een gegeven moment of wij katholiek waren. Nee... Zijn reactie was dan weer jammer, want het leek of hij ineens al zijn interesse verloor.... Maar later veranderde dat dan wel weer en hebben we toch nog telefoonnummers uitgewisseld, voor als hij weer in Nederland zou zijn. Ik had daar graag nog wat meer tijd doorgebracht, want de omgeving was werkelijk prachtig, maar helaas, we moesten door. De (anglicaanse) kathedraal bekijken we nog wel een keer, nu gingen we door naar de plek waar de eerste gikuyu geschapen zou zijn. De gikuyu's vormen de grootste stam in Kenya. Moses, onze watchman is overigens een Luo. Hij heeft ons uitgenodigd om zijn geboortegrond eens te bezoeken in het westen van het land, Kisii (mischien wat voor jou Nel?). Na een lange rit over onverharde wegen waren we er. De deur was op slot en later zag ik in het gastenboek dat de vorige bezoeker er de dag ervoor was geweest en de bezoekers daarvoor in oktober. Niet echt een toeristische trekpleister dus. We werden binnengelaten en verwelkomd door twee oude mannetjes (met prachtige koppen). Zij vertelden ons het verhaal over de eerste Gikuyu die was geschapen door de God die op de besneeuwde toppen van Mount Kenya woont. Het verhaal was een mix van het bijbelse scheppingsverhaal en andere overleveringen. De vrouw werd uit de rib van de eerste Gikuyu geschapen en zij kregen 9 (10) dochters, die de moeder werden van de verschillende stammen. De man vertelde in het Gikuyu, Naftali vertaald en het Engels en ik hier en daar weer in het Nederlands voor Bas. Daarna kregen we een rondleiding. Rita moest een omslagdoek om haar legging, mij broek en blouse werden wel goedgekeurd om de heilige plek te betreden. We moesten ook onze schoenen los doen. Er groeide nu een andere boom op de plek waar de eerste boom gestaan had, waaraan de Gikuyu hun naam danken. De hutten van de verschillende stammen maakten het geheel een beetje lachwekkend. keurig gemetselde en aangesmeerde ronde huisjes met golfplaten daken. Er werd niet eens geprobeerd om ze oud te laten lijken. Alleen een bordje met de naam van de dochter/stam... niet echt interessant. Ik had genoten van de oude mannen en hun verhaal en van de voorwerpen die ze lieten zien, maar dit is niet echt iets voor de kinderen.
Vervolgens reden we door richting Nyeri, waar we eerst twee ooms van Naftali bezochten. Een van hen had ik al ontmoet tijdens het feest bij David in september. leuk hem weer te zien en hij was zo blij met de foto die ik meebracht. Hij spreekt perfect engels, want hij is vroeger leraar geweest. We hebben er thee gedronken en een gebakken eitje gegeten. Bij de tweede oom hebben we de uitnodiging om binnen te komen echt afgeslagen. Een kopje thee maken kost hier immers heel wat meer tijd dan bij ons met ons Senseo apparaat en waterkoker. En we moesten nog naar Meru en het was inmiddels al tegen 3 uur.
Gelukkig stond zus Jane al klaar om met ons mee te rijden, dus dat ging vlot. Leuk om haar weer te zien. Maar die Keniaanse vrouwen.... daar kan ik het in jet algemeen niet zo goed mee vinden hoor. Van vooruit denken hebben de meesten nog nooit gehoord en ook niet van rekening houden met de ander. Jane stapte als eerste in de auto en zette haar handtas naast haar neer... alsof er niet nog drie mensen op de achterbank van de Toyota Yaris moesten zitten. Ik heb dus om te beginnen haar handtas maar naar de kofferbak gebonjourd, ook al was ze daar niet echt blij mee. Ik heb in zulke gevallen geluk... omdat ik in de categorie big mama val, mag ik voorin zitten. Bas echter heeft zo'n 3 uur in het midden van de achterbank gezeten. Het enige voordeel is dat je niet om kunt vallen. Hij was zo stijf als een staak... Bij Mary wachtte ons een uitgebreid maal met geitevlees, rijst, groenten en heerlijk fruit. Niets mis mee, behalve dat ze natuurlijk vinden dat wij veel te weinig eten. Het slapen was nog even een dingetje. Ik had vooraf wel een paar keer gezegd dat het voor ons geen probleem was om in het safarihotel te slapen. Dat hebben we tenslotte eerder gedaan en voor 21 euro per nacht incl ontbijt kun je daar ook niet moeilijk over doen. Naftali zei echter al dat Mary en de andere zussen waarschijnlijk wel erg graag zouden willen dat we daar zouden blijven. Maar dat waren dan bij elkaar 5 logees.... Ze heeft best een aardig huis, maar toch. Bas zag het niet zo zitten. Ook niet nadat we gekeken hadden wat ze voor ons in gedachten hadden. Een eigen kamer met stapelbed. Bas zijn claustrofobie speelde echter op... Ik moet zeggen dat ik de beslissing om hier te blijven wel wat doorgeduwd heb. Vond het toch wel erg lastig om naar beneden te komen en uit te leggen dat we niet zouden blijven. Alsof je hun inzet en gastvrijheid afkeurde... Ik had Bas aangeraden om bovenin te gaan slapen, omdat die ruimte groter leek... hmm, hij heeft de hele nacht op de planken gelegen, want dat matras was zo slecht... Onderin was het beter. Sorry Bas.... Maar gelukkig snapte hij het wel, al was hij inmiddels wel erg moe. Na een lekker ontbijt en nog een bezoek aan David, Naftali's broer, gingen we richting Thika. Onderweg hebben we geluncht op een soort uitkijkplek die we al eens eerder gezien hebben. Mount Kenya was niet te zien, maar wel de theevelden waar door een aantal mensen geplukt werd. Zwaar werk voor weinig geld. Een stuk verder stopten we nog een keer. Rita en Dennis wilden graag bij Tana river kijken. na de brug stopten we dus, staken de weg over en volgden een smal paadje door de mais, etc. Uiteindelijk kwamen we bij de rivier, waar jongens (vruchtbare) grond uit het water zeven en net onder de brug door de koeien zich te goed deden aan het water. Er was een jongen aan het vissen en andere jongens waren zich aan het wassen in het bruine rivierwater. De moeite waard... En wat bleek... aan de kant waar onze auto stond was een gemakkelijk, rechtstreeks pad naar boven. Maar minder avontuurlijk natuurlijk:-)
In de middag kwamen we aan in Thika. We keken terug op twee hele leuke dagen en we hebben weer veel gezien. Bas kon met name het stuk vanaf Embu wel waarderen. Daar waren ze rijst aan het oogsten en het gedroogde gras aan het pakken: tractoren, hooipersen, hooipakken, .... Blijft aantrekkelijk natuurlijk. Topdagen!