Loise Kim Foundation en bestuursvergadering: 100%!

Bas was tamelijk afgepeigerd na ons rondje Mount Kenya: drukke dagen en (bijna) slapeloze nachten, dus hij bleef lekker thuis deze zondagochtend. Rond twaalf uur komen de jongsten al weer terug uit de kerk met Ann, dus was hij maar een paar uurtjes alleen. Ik ging mee naar de kerk, waar we niet de hele tijd zouden blijven. Rond 11 uur werden we op het terrein van St. Patricks School verwacht. Een foundation had hierover contact gehad met Mirjam. Zij had de contactpersoon rondgeleid in Shade en was ook nog mee geweest naar een ander huis. We zouden daar een donatie krijgen. Ik kreeg de indruk dat we daar voor een uurtje naar toe zouden gaan en dan weer terug naar de kerk? 's Middags zouden we dus weer in Shade zijn.... dacht ik.... Nou niet dus.
De meiden mochten weer dansen in de kerk en dat deden ze zo goed. Natuurlijk heb ik het ook gefilmd (zie filmpje op onze Facebook pagina). Wat ben ik op zulke momenten blij met mijn Canon... Het was al na 1 uur voor we vertrokken. Nu is het heel normaal dat mensen in Kenia tijdens de gehele duur van dienst binnen komen lopen, in ieder geval tijdens het eerste deel, maar als je opstaat als groep en de kerk verlaat, valt dat natuurlijk wel op. Er kwam dan ook iemand achter ons aan om te vragen of er iets niet goed was. Toch wel netjes. We hebben het uitgelegd en hij begreep het natuurlijk. Voor mij voelde het toch wat ongemakkelijk dat we te laat aan zouden komen.... maar toen we aankwamen op het terrein waren we de eersten en waren ze nog volop aan het opbouwen. Het zag er professioneel uit... grote tenten, waar we lekker in de schaduw konden zitten. Uiteindelijk bleek het om een middag vullend event te gaan. Eerst presenteerden alle kindertehuizen zich. Onze meiden dansten weer en natuurlijk vonden wij hen de beste! daarna waren er allemaal optredens. Men sprak alleen maar Swahili, dus ik begreep er niet veel van. Het enige dat ik meekreeg was dat ik op een gegeven moment waarschijnlijk welkom geheten werd???? en dat er een soort van verontschuldiging uitgesproken werd voor het feit dat ik het niet allemaal zou kunnen volgen, want ik hoorde het woord mzungu en een paar honderd mensen keken in mijn richting....
Het was een leuk programma en ook ik heb er wel van genoten. Er waren ook allerlei kraampjes van de sponsorbedrijven. Er reden auto's af en aan van mensen die spullen en voedsel kwamen brengen. Dat zag er hoopgevend uit. Wat ontzettend leuk was is dat ik twee kinderen, Edward en Carol uit CRC, het weeshuis waar ik in 2007 was, weer gezien heb. Zij verblijven in een ander weeshuis in Thika en hebben het goed daar. Superblij om hen te zien. Natuurlijk even een paar foto's gemaakt, ook voor andere medelanders die hier connecties mee hebben.
Pas aan het einde van de middag kwam ik er achter dat dit event georganiseerd werd door de Loise Kim foundation. Loise Kim is een bekende Keniaanse zangeres en zij heeft begin 2014 een foundation opgericht die kindertehuizen als het onze wil steunen. Super!
Tussendoor zijn Mirjam en Rose even naar de supermarkt gelopen en hebben zij cakejes en flesjes sap gehaald. Het was inmiddels immers al een uur of drie en het ontbijt van de kids om 7 uur was al weer even geleden... Kort daarna werden we verrast door een van de sponsors van het event, die ons een beker vers vruchtensap aanboden. Dan kom je erachter dat Keniaanse kinderen nauwelijks verschillen van de Nederlandse: wat de boer niet kent.... Wij kregen rood sap en dat hadden ze nog nooit op... proeven alsof hen vergif was voorgeschoteld en velen lieten het staan, ook van de andere huizen trouwens. Dan voel je wel een beetje plaatsvervangende schaamte. Het smaakte overigens hoofdzakelijk naar mango, dus ik snapte het probleem niet. Verwende....
Het programma duurde en duurde en om 5 uur besloot ik toch maar om terug te gaan. Naftali had inmiddels de eerste ploeg naar huis gebracht. Ze wilden nog wel blijven, maar ja, dan werd het wel heel laat. Mirjam was nogal bezorgd dat ik alleen terug zou gaan... ??? Ik begreep niet zo goed waarom, want ik ga tenslotte zo vaak alleen naar de stad, al maak ik ook graag gebruik van een lift van Naftali. Op straat twijfelde ik even of ik een motorbike of een matatu zou nemen. Het werd dus een matatu richting Makongeni, want die stopte voor mijn neus. Moest ik allen bij BAT overstappen. De matatu jongen was nogal bezorgd en bood wel drie keer aan om me te helpen oversteken/overstappen of een motorbike voor me te regelen. Dankjewel, echt niet nodig, ik ken de weg hier. Hij leek niet echt overtuigd. Nu is oversteken daar wel een uitdaging, maar het lukte. Aan de overkant zag ik als eerste een glimmende nieuwe motorbike en toen hoorde ik mijn naam roepen... Het was Isaac met zijn nieuwe motorbike, pas twee weken oud. Trots als een pauw natuurlijk. Mooi, dan kon hij me mooi bij Shade afzetten. In september had hij Jane en mij nog naar school en terug naar de stad gereden. Hij rijdt in ieder geval veilig. Natuurlijk moest ik even een foto maken van hem en zijn nieuwe motorbike. De week erna heeft hij ons ook naar de stad gebracht. Of ik de foto niet zou vergeten in maart:-) Leuk hem weer te zien. Uiteindelijk kwamen de laatste kinderen om half 8 thuis.... Er waren nog foto's genomen met de zangeres, etc. En ze hadden mij ook nog genoemd, maar ik was al weg, hahaha.. Tja als enige blanke tussen honderden Kenianen kun je er niet ongezien tussenuit knijpen. De volgende dag hadden we bestuursvergadering. Een korte vergadering volgens Naftali, een uurtje of twee... nou succes dan. 's Middags om 4 uur zijn we gestopt omdat de gedoneerde spullen opgehaald moesten worden en donderdag hebben we dus nog een uurtje of drie afgerond. Ik kan nu met recht zeggen dat ik in 2014 een 100% aanwezigheid heb gerealiseerd.. Alle drie de Keniaanse bestuursvergaderingen bijgewoond! We hadden een goede vergadering. We hebben Miriam officieel benoemd tot onze nieuwe manager m.i.v. 1 december en Waithaka wordt onze parttime social worker. Het was belangrijk om hen beiden duidelijk te maken wat we van hen verwachten. En met name ook in de onderlinge samenwerking. En in de samenwerking met de huismoeders. We hebben immers een goed team nu en ook zij moeten de kans krijgen om zich te ontwikkelen. En ook voor hen moet het duidelijk zijn wie hen aanstuurt, etc. Het was een goed gesprek. Ik was oprecht trots op ons, dat we in zo'n goede sfeer zo'n opbouwende vergadering kunnen hebben. Toppie!
Toen gingen Miriam en Naftali de donatie ophalen... Ik zei nog dat ze beter niet nog een van de jongens mee konden nemen, want als we matrassen zouden krijgen, zou het wellicht niet in de auto passen. Nou dat was een understatement. Ze moesten zelfs een pick-up truck huren om alles mee te kunnen nemen. 15 matrassen, 13 dekens, maismeel, tarwemeel, rijst, suiker, zout, maandverband, schoenenpoets, huidolie, kleding, etc. En enorme hoeveelheden! Daar kunnen we even mee vooruit. We waren er allemaal zo blij mee, temeer omdat iedereen weet hoeveel moeite het kost om toch iedere keer het maandbudget weer bij elkaar te krijgen. En toen kregen we ook nog een telefoontje van Andre: Christiaan en Carlo hadden afgeschreven onderdelen, etc. uit elkaar gehaald en de metalen gesorteerd. Dat bracht mooi 52 euro op. Meteen kwam in mij op om hier dan de sub woofer, een muziekapparaat, die ze in Shade graag wilden van te kopen. De meiden (en jongens) kunnen die gebruiken om het dansen te oefenen. Top! We waren er allemaal ondersteboven van. Wat een dag....