Bereid je voor op een lang verslag...

Habari allemaal,

Bereid je maar voor op een lang verslag met hopelijk iets minder typefouten dan de vorige keer (die haal ik er later nog wel uit). De laptop van Charlotte heeft toch een net iets andere aanslag, waardoor ik nogal eens een lttertje mis:-) Maar ik ben al blij dat ik haar laptop mag gebruiken. Sinds het laatste bericht zijn we 5 intensieve, maar geweldige dagen verder.
Maandag 2e paasdag hebben Naftali en ik eerst de schommel gemaakt.En dat moest natuurlijk wel op mijn manier.... dus was hij niet zo gek of hij haalde die ene schommelhaak, waarbij de moer aan de voorkant zat, in tegenstelling tot de andere 3 los. Maar hij had dat al gezien en zelf ook al bedacht dat dat anders moest... hoezo perfectionistisch. Maar de schommels zijn weer in gebruik!
Vervolgens heb ik de Singer naaimachine uitgeprobeerd en die dag zo'n 10 kledingstukken gerepareerd, inclusief de vervanging van een rits..... En als ik ergens een hekel aan heb is het wel het uitslopen van een rits uit een jurkje van die dunne synthetische stof, maar het resultaat is er: Irene kan haar droomjurk weer aan. 's Middags zijn we naar de slums geweest en hebben 7 voedselpakketten uitgedeeld bij bejaarde vrouwen die Waithaka had 'gescreend'. Een daarvan was de grootmoeder van een van onze kinderen (Jackson) en volgens mij ben ik bij 1 van hen in 2007 ook geweest. Thuis de foto's maar eens naast elkaar leggen. We zijn naar de supermarkt gegaan en hebben voor 7 eur per pakket deze vrouwen kunnen voorzien van 1 kg bakvet, 2 kg maismeel, 2 kg rijst, 1 kg suiker, 1 kg zout, 2 soorten zeep, thee en een brood. Ze waren er allemaal erg blij mee en kunnen hiermee weer even vooruit. Als je dat ziet...hoezo economische crisis in NL (in ieder geval voor veel mensen...)?
Dinsdag was een zeeeer hectische drukke dag, maar wel met resultaat. We zijn voor Shade bezig met de officiele registratie als een CCI. Daarvoor bekijken mensen van de Public Health Office of je voldoet aan de eisen. Op zich natuurlijk een goede zaak, maar het eerste rapport klopte van geen kant en op basis daarvan dreigden ze Shade te sluiten. Het tweede rapport was beter, maar met zulke idiote eisen? Het is goed dat de belangen van kinderen in de gaten gehouden worden, maar zij hoeven niet te bepalen of er wel of geen posters op de muren hangen, etc. Maar goed, Juliana zou 's morgens naar het kantoor van de publicatie health officer gaan, om aan te geven dat wij (de meeste van) de aanbevelingen opgevolgd hadden en dan kon de 'herkeuring'plaatsvinden. Wel of het nu wel of niet aan mijn aanwezigheid lag, maar de herkeuring kon nog dezelfde dag plaatsvinden en na wat wachtmomenten (zucht) werd het rapport ook nog diezelfde dag gemaakt en getekend. Wij denken dat Juliana anders nog wel een paar keer terug had moeten komen.. Maar blij mee, op naar de volgende stap! Uiteraard pas nadat de betrokken officer zijn goedkeuring had gegeven, ben ik toch nog wel een kleine discussie aangegaan...
Naftali had enige tijd geleden al gezegd dat ik bij hen moest komen eten en dat hij dan zou koken. Ik moest er om 6 uur zijn. Werd door alle activiteiten en wachttijden en het belang van de zaak, iets later. Het was dan ook al flink aan het schemeren toen ik richting hun huis liep. Vanwege de zware regens waren sommige (eigenlijk alle...) wegen onbegaanbaar, dus moest ik ook nog omlopen. Ondanks dat ik flink doorgelopen had en me niet had laten ophouden door de meute kinderen die de mzungu op dit tijdstip toch wel erg interessant vonden, was het toch echt donker toen ik aankwam.Even dacht ik dat ik verkeerd zat, maar ik toen zag ik het huis. Het idiote is dat ik Naftali natuurlijk wel had kunnen bellen, maar echt niet uit had kunnen leggen waar ik dan wel was (als ik echt fout gezeten had). Immers, hartstikke donker en geen straatnaambordjes, eigenlijk ook geen straten,wel paden, maar die zijn vanwege de modder niet begaanbaar.... daarbuiten voor een vreemdeling trouwens ook niet, want op een gegeven moment besefte ik dat ik meer links aan had moeten houden, dus terug.... maar toen stond ik gewoon tot mijn enkels in het water... welke kant ik ook op ging... dan er maar gewoon doorheen. Altijd nog beter dan door de blub. He, he, ik was er. Maaar.. heerlijk gegeten. Pannekoeken, heerlijk vlees, gebakken kool, tomaat en sinaasappel.Echt om je vingers bij af te likken. Later heeft Naftali me teruggebracht naar Shade. Het had inmiddels weer flink geregend dus.... Op een gegeven moment stapte ik ergens verkeerd en zakte ik tot mijn enkel in de modder. Jakkie.. Naftali lachen natuurlijk... Heb ik weer...
Vervolgens wat spullen bij elkaar gesprokkeld, want de volgende dag gingen we richting Lake Nakuru national park, voor 2 dagen. Sarah en Rita gingen mee. We hebben het geweldig gehad, echt op zijn keniaans, dus nie echt (of echt niet) gepland/voorbereid, maar ook wel gewoon lekker om te laten gebeuren. We volgden een mooie route langs theevelden, een weg waar de olifanten 's morgen vroeg komen (de drollen liggen langs de kant van de weg) en zebra's langs de kant van de weg aan het grazen waren, eerst naar Hells Gate national park. Daar hebben we gefietst tussen de zebra's, gazelles en pumba's. Prachtig. Aangezien ik al veel verhalen heb gelezen over de terugrit die dus grotendeels bergopwaarts gaat, hebben we besloten de auto mee te nemen en met 3 te fietsen, Ideaal. Rita is helemaal niet gewend om te fietsen, dus was het een prima regeling dat we de fietsen bij de kloof konden laten staan en met de auto terug konden. Halverwege is Naftali met de meiden gaan fietsen en heb ik met de auto gereden. Leuke ervaring... Als je het knipperlicht aan wilt zetten blijken dat dus de ruitenwissers te zijn... De kloof was een challenge. Mij was beloofd dat ze me zouden helpen (ik ben al bang als ik op een stoel sta en mijn evenwicht is ook niet je dat, wat wat veroorzaakt, weet ik niet...) bij de randen en de kloven en dat deden ze gelukkig ook. Op een punt dacht ik echt, ik zit hier volgende week nog... maar ik heb het gered:-) Applaus voor jezelf:-)en de helpers...Vervolgens zijn we doorgereden naar Nakuru. In het centrum aangekomen bleken we dus en lekke band te hebben;komt gelukkig zelden voor...:-). Wiel verwisseld, goed teamwork, maar het wiel en dus ook de remmen waren zo heet geworden, dat het wiel niet meer draaide... De meiden in de auto gelaten en op zoek naar een beetje redelijk en betaalbaar hotel. Dit vonden we gelukkig, na even vragen in de buurt. Met eigen parkeerplaats. Na het regelen van de kamers heeft Naftali dan ook de auto opgehaald (het wiel draaide inmiddels weer) en hebben we daar gegeten. De volgende dag naar Nakuru national park. Maar 10 minuten rijden. Mooi. Ik moest nog water kopen, dus poging 1 bij het restaurant. 600 ksh voor een fles waar je in de supermarkt 45 ksh voor betaalt. Ik dacht het niet. Gelukkig was er net buiten de poort nog een 'kantine' en daar lukte het voor 100 ksh. Beter. nadat we de tickets geregeld hadden en een gids, bleek ook de voorband lek.... Naftali dus snel teruggereden naar de stad en laten maken. Een half uur later gingen we met de Yaris en een gids het park in en wonder boven wonder geen lekke banden meer. Helaas waren bijna alle flamingo's vertrokken naar andere meren in de buurt (tja het is geen dierentuin, waar je ze vindt op nummer 28) maar het meer en het park blijven mooi. Veel dieren gezien, gepicknickt en een hartstikke mooie dag gehad. Vervolgens weer langs een mooi route naar huis waar we tegen half 8 aankwamen. We hebben het geweldig gehad!
Vandaag bestuursvergadering en verder een beetje een off day in verband met migraine. Niet lekker, maar gelukkig nu weer gezakt. Morgen gaan we met de kinderen, medewerkers en bestuursleden naar Fourteen Falls. Dank fam. Den Hollander! Hopen dat het droog blijft vannacht en morgen... Duim maar voor ons. John heeft zijn voetbalschoenen al klaar staan. Ik ga mijn plek in de goal maar weer innemen... Weet ook niet waarom ze mij die toewijzen:-) Tot de volgende keer maar weer...
Groet aan iedereen,
Dina