Aan al het goede komt een eind...

Wanneer ik dit verslag van mijn reis naar Kenia tik, ben ik weer in Nederland. Mijn laatste verslag eindigde op vrijdag. Zaterdag zijn we naar Fourteen Falls geweest met de kinderen, medewerkers en hun kinderen en bestuursleden. Totaal 25 kinderen, 7 Kenianen en 2 Mzungu's. We hebben een fantastische dag gehad. Ik was even bang dat de dag letterlijk in het water zou vallen, het is tenslotte regentijd, maar de weergoden waren ons goed gezind. Ik wilde om 11 uur weg, dus hadden we het vertrektijdstip op een uur eerder gesteld en dat werkt. Klokslag 11 uur reden we weg. Door de regentijd was er geen sprake van 14 falls, maar van 1 grote, kolkende, indrukwekkende waterval. Weer veel mooie foto's kunnen maken, alhoewel mijn camera er met enige regelmaat vandoor is:-). Het is leuk om te zien wat voor foto's er aan het eind van de dag op blijken te staan en Naftali vindt het heerlijk om te fotograferen.
Vervolgens hebben we allerlei spelletjes gedaan met de kinderen en toen brood gegeten en yogi gedronken.De kinderen vinden dat heerlijk. Juliana had gezorgd voor warme worstjes, waar de kinderen van smulden. De plastic tafelkleden die ik meegenomen had, kwamen goed van pas om op te zitten. Vervolgens zijn we gaan voetballen. De chauffeur van de bus werd verbannen naar het ene doel en ik naar het andere. Florence voerde in de tussentijd een gesprek met de grote meiden over sexualiteit, etc. Ze deed dat erg goed, zei Charlotte. Duidelijk, met inlevingsvermogen en open. Dit is nu precies waarom ik blij ben met Florence in het bestuur. Later kwamen de meiden ook mee voetballen. Alhoewel ik ook wel een paar ballen kon stoppen, was met name John me herhaaldelijk te slim af. Grappig was, dat toen wij achterstonden, hij dat kennelijk sneu vond en spontaan van team wisselde en ook voor ons een paar goals maakte. Moses, onze watchman, had vroeger op provinciaal niveau gespeeld, maar het leuke is dan dat hij niet voor zijn eigen succes gaat maar juist de kinderen ruimte geeft. Het ging om het spel en niet om de winst (al had ik natuurlijk graag gezien dat wij gewonnen hadden. Zeker omdat iemand meende mij nog herhaaldelijk te moeten herinneren aan hun succesvolle optreden:-) Na het voetballen waren de kinderen nog even aan het spelen en heb ik lekker zitten kletsen met onze chauffeur (met mooie tulband) en Naftali. Toen kwam er een muzikant die voor ons wilde spelen voor 100 ksh, 5 songs. Nu moet ik zeggen dat juist als ik daar ben, ik zo kan genieten van het geluid van het water, de vogels en de grazende koeien, dat ik niet zit te wachten op country music and Jambo...Dus vroeg ik hem of ik die 100 ksh ook kon betalen, zodat hij niet speelde (eerlijk gezegd ontschoot het me een beetje...). Ik voegde er wel snel aan toe dat dat niet aan hem lag, maar ... Hij vroeg of ik niet van muziek hield. Jawel, maar niet nu en niet hier. Hij wilde echter geen geld als hij er niets voor deed. Gelukkig zaten de dames echter nog verderop onder de boom, dus heb ik hem gevraagd of hij voor hen wilde spelen. Hij blij... en zij blij! Toch weer goedgekomen:-) We hebben er later nog smakelijk om gelachen.
Na nog een koekje, ook voor de herders die er waren met hun kuddes, gingen we weer richting bus. De kinderen waren zo moe dat de meesten al in de bus in slaap vielen. Een heerlijke dag, gesponsord door de familie Den Hollander: Asante sana!

Zondag ben ik met Naftali naar de kerk geweest. Na een bijzondere dienst waren we om 2 uur terug in Shade. De kinderen waren ook al terug uit de kerk en die hingen voor de tv. Ik had nog kleurplaten, vetkrijtjes (volgens mij van Linda) en de stiften die we ook voor de eieren gebruikt hadden. TV uit dus en aan de slag. Ze hadden er heel veel plezier in. Eindelijk gingen we die middag ook de geplande wandeling maken. Vanaf Naftali's huis zo'n 2 uur gelopen door een prachtige omgeving. Lekker bijgepraat en ook nog wat foto's gemaakt. Daarna nog langs zijn zus Eunice, die verguld was met haar foto's. Inmiddels was het weer gaan regenen en moesten we door het donker onze weg zien te vinden, door de blub en het water naar Shade. Het blijft een challenge;-)
Maandag overdag een en ander gesorteerd, ingepakt (was snel klaar) en nog lekker met Morris zitten kletsen. Rond 6 uur kwamen Teresa en Naftali. Het regende inmiddels al vanaf 4 uur en niet zo'n klein beetje ook. Mijn voorstel was dan ook om nu het nog licht was in ieder geval mijn koffers alvast in de auto te zetten. Zo gezegd zo gedaan. Vervolgens lekker chapati's eten. Toen we zaten te eten miste Naftali zijn autosleutels. Een zoektocht volgde, in de huiskamer, het kantoor, door het onweer en de stromende regen naar de auto.... Door de zeeeer hevige regen en/of het onweer was ook de stroom uitgevallen. Toch fijn die oplaadbare ledlampen die we vorig jaar hebben gekocht...
Sleutels waren niet te vinden... Uiteindelijk is Naftali door de stortbuien en het onweer naar zijn huis gelopen om de reservesleutel te halen. Ik had met hem te doen. Intussen bleef iedereen (als een kip zonder kop) doorzoeken. In de tussentijd heb ik nog de wereldkaart en de notitieboekjes aan de kinderen gegeven en ook de tamboerijn (weet niet meer wie die gedoneerd had). De kids waren er erg blij mee. Van Juliana, Teresa en Shade children kreeg ik nog leuke cadeautjes. Zo lief! Toen iedereen alvast gedag gezegd en gehugd, want als Naftali terug kwam moesten we meteen gaan. Oorspronkelijk geplande vertrektijd was half 9. Ik moet zeggen dat, alhoewel het mij het meest aanging, ik eigenlijk heel rustig bleef en alleen organiseerde wat kon. Toen Naftali met de reservesleutel kwam bleek die alleen op het contact te passen, niet op de deuren... Met ijzerdraad gingen ze proberen om de deur open te krijgen. We konden immers wel een andere taxi bellen, maar mijn bagage stond al in de auto :-) (Goed idee Dina;-) Teresa en ik gingen inmiddels met de handbagage en een plastic zak met mijn vest, sjaal, goeie schoenen en een paar handdoeken ook richting auto. Ga jij maar voorop, zei ze, jij weet beter waar je moet lopen... Hoezo waar je moet lopen? Alles stond gewoon blank... Gewoon maar door het water en de meest schone/minst gladde plekken opzoeken. En ieder nadeel heeft zijn voordeel... ik hoefde nu niet over die akelige, wiebelige stapstenen. Gewoon er dwars doorheen. Het lukte niet om de deuren met het ijzerdraad open te krijgen, dus haalde Naftali een van de achterruitjes (deel dat niet geopend kan worden) eruit, door eerst het rubber te verwijderen. Heb hem nog meegeholpen. Inmiddels stonden we dus in de stromende regen. De paraplu van Moses hielp daar niet echt bij. Ik probeerde echter mijn rugzak nog enigszins droog te houden (2 camera's, Ipad, telefoon...), maar dat was niet echt gelukt zo bleek later. Om kwart voor tien reden we uiteindelijk weg. Nu maar hopen dat we niet vast kwamen te zitten in de modder. Qua tijd moesten we het nog ruim kunnen halen. De bagage moest om half 12 afgeleverd zijn. Met nauwelijks zicht en stenen bonkend tegen het chassis... bereikten we het asfalt. Sterke auto deze pink Yaris... Vervolgens ging het redelijk voorspoedig... tot we Nairobi naderden: Traffic jam... Via de vluchtstrook verder... maar ook daar liep het al snel vast. En dan gaat de klok doortikken. Om half 12 reden we nog op de toegangsweg naar het vliegveld. Gelukkig stond er geen rij voor de bagage controle en kon ik gelijk door. Geen tijd om fatsoenlijk afscheid te nemen.... 'We bellen morgen'. Geen tijd meer om mijn kletsnatte en smerige sportschoenen nog in mijn koffer te proppen. Niet slim ook waarschijnlijk. Hoop dat Naftali er iemand blij mee kan maken. Snel door. Gelukkig ging het bij de bagage dropoff ook op zijn keniaans en kon de bagage nog door. Door de douane en toen snel Naftali laten weten dat ik mijn vlucht gewoon ging halen. Gelukkig, ook voor hem, want hij vond het natuurlijk best vervelend. Na een goede vlucht was ik natuurlijk ook weer blij om Bas en Eva te zien op het vliegveld. En toen naar huis... slapen, was, foto's, verslagen schrijven, verjaardag Ad, etc, etc. Busy as always. Maar met een glimlach op mijn gezicht vanwege 12 heerlijke, relaxte en oh zulke mooie en boeiende dagen. Het was goed om weer bij mijn Keniaanse familie te zijn. Ik mis ze nu alweer... Maar nu eerst weer genieten van onze (luxe) stek in Nederland en allen die mij lief zijn. Tot de volgende keer!

Tot slot: de kinderen van Shade verdienen uw/onze steun. Helpt u mee? Het rekeningnummer is 3131.36866! Asante sana!

PS Ik probeer ook nog foto's te plaatsen bij de diverse verslagen