De tijd vliegt...

De tijd vliegt… Ik heb geen gelegenheid meer gehad om in Kenya nog een berichtje te plaatsen. Daarom doe ik het maar nu ik weer thuis ben. Om het verhaal compleet te maken. Moet eerst nog even een anekdote van gisteren vertellen: Waithaka, caretaker van Umoja zet de foto's te kijken die ik meegenomen had. Hij zag de caravan staan bij ons achter en vroeg of dat een tuktuk was:-) Evelien en ik hebben zo ontzettend gelachen... Geweldig.
Gelukkig lukte het ‘s woensdags wel om geld op te nemen voor Evelien. Ik was mijn creditcard vergeten, dus kon daar niet mee opnemen. En de gewone Europas werkt helaas niet meer in de geldautomaten. Maar ik zit nog niet zonder, dus dat is niet zo’n probleem.
We hebben nog wat beltegoed gekocht voor mij en hebben vervolgens bij December Hotel geluncht met Naftali. Natuurlijk was de helft van de menukaart weer niet verkrijgbaar. Zelfs niet de frisdranken. Hoe moeilijk kan het zijn, zou je dan denken. De supermarkt zit er tegenover… Als de flesjes cola op zijn, haal je er daar toch wat bij, zou je zeggen? Maar dat zal wel te simpel gedacht zijn. Mijn handen jeuken op zo’n moment. Ook het afrekenen is een belevenis op zich. Van iedere bestelling krijg je een bonnetje. En om dan 100 ksh en 120ksh bij elkaar op te tellen gebruik je natuurlijk wel je telmachine.. Maar afijn, ze hebben een ‘redelijk’ (lees ‘iets minder goor’) toilet daar dus… komen we nog wel eens terug.
Vervolgens hebben we boodschappen gedaan bij Leens. Water, yoghurt, etc. Toen belde Teresa dat ze weer in Thika was en vervolgens zijn we met de taxi naar Thika Hospital gegaan, waar zij op het terrein woont. Wij wilden met de Tuktuk, maar omdat deze ons als Mzungus teveel wilde laten betalen was Teresa zo pissed dat ze zei dat we dan wel de taxi zouden bellen… (of dat nu echt handig was laten we maar in het midden..) Ze heeft best een leuk appartement daar, maar als je daar met 3 kinderen moet wonen is het inderdaad nogal klein. Maar die zijn inmiddels allemaal de deur uit, dus voor nu is het prima. Met behulp van een nieuwe mand (die ze mij vervolgens als cadeautje gaat geven) hebben we de rijst uitgezocht. We hebben ‘gezamenlijk’ gekookt en het smaakte goed. Chapati met beef en sinaasappel. Vervolgens hebben we de afdeling gezien waar Teresa werkt. De (zwangere of net bevallen) vrouwen liggen soms met z’n tweeën (+ een baby) in een bed.
Daar werken zal een hele ervaring zijn voor Evelien. Ik had om half 9 afgesproken met Naftali in Shade, want we moesten nog een brief doornemen die we de volgende dag moesten overleggen bij de NGO Coordination Board in Nairobi. Ik wilde die brief die avond nog uittikken, maar zat te knikkebollen achter de PC, dus heb dat ’s morgens maar gedaan.
Half 6 weer op de volgende morgen! Brief uitgetypt, etc. en gedoucht! Weliswaar onder een z…straaltje, maar het was water en warm. Wat een luxe:)
Rond kwart voor 9 kwam Teresia langs Shade en gingen we samen verder naar town. Naftali had om 7 uur nog een meeting op school. Rond 9.15 uur vertrokken we richting Nairobi. We zaten helemaal achterin, hetgeen betekent dat je ongeveer klem zit tegen het dak en je dus op moet letten dat je bij een drempel of kuil bukt, ander stoot je je kop weer tegen dat dak of een stang. Na dus weer een plezant ritje van ruim een uur kwamen we aan in Nairobi. Daar eerst een toilet opgezocht, in een luxe hotel, waar je bij de ingang door de beveiliging moest zien te komen. Rugzak werd gecheckt en ook ikzelf werd gefouilleerd. Aldaar deed Naftali navraag bij een taxichauffeur of er een matatu richting de Nederlandse Ambassade ging waar we moesten zijn voor de Visa voor Naftali en Teresia (voor hopelijk april volgend jaar). Nee, daar reden geen matatus heen, zei de taxichauffeur. Wij met zijn taxi dus daarheen…. Later bleek er dus wel een matatu te rijden, want daarmee zijn wij teruggekomen. (slimme taxichauffeur/oplichter dus). We bleken te laat te zijn bij de ambassade. Op de site heb ik wel openingstijden gezien, maar niet dat het kantoor voor de visa maar tot 10 uur open is… Gelukkig kregen we nog wel een formulier mee en wat aanvullende info. Bepaald geen vriendelijke ontvangst daar. In januari kan het visum aangevraagd worden. Hope for the best. Overigens een enorm luxe buurt daar bij die ambassade. En veel beveiliging, zoals overal in Nairobi: bij hotels, de ambassades, etc.
Terug in het centrum zijn we vervolgens richting NGO coordination board gegaan. We wilden daar een document verkrijgen waaruit blijkt dat ik ook officieel lid ben van het bestuur van de Keniaanse NGO. Maar dat ging natuurlijk niet zo eenvoudig als het klinkt. We konden de volgende dag wel terugkomen om het op te halen…. Dacht het niet. Het wordt nu opgestuurd naar Shade en Evelien kan de brief dan mee naar Nederland nemen begin december. Vervolgens heb ik nog wat geldautomaten geprobeerd, maar helaas zonder succes. Daarna was het tijd voor een lunch en vervolgens nogmaals langs hetzelfde hotel voor het toilet, waar ze me nu zo doorlieten: ‘You’re back again..’
Met de matatu weer terug naar Thika. Ongelooflijk dat je in zo’n matatu ook nog kunt slapen…Om 3 uur waren we weer terug.
Met de matatu en moterbike gingen Teresia en ik weer richting Shade (Kiganjo) en Naftali naar een vergadering op zijn werk. Op de terugweg nog even langs de werkplaats van timmerman Mr. Muredi. Ik had daar maandag een salontafel besteld en hij had me beloofd dat die zaterdag klaar zou zijn. Maar even checken of het inderdaad deze zaterdag werd:) En wat schetst mijn verbazing: de tafel was al klaar. Ik heb hem ter plekke betaald en een van de workers heeft hem gelijk afgeleverd en boven op onze kamer gezet tot zaterdag. Super.
’s Avonds kwam Naftali nog langs om de auto die we gehuurd hebben voor de volgende dag bij Shade neer te zetten. Tussen 5 uur en kwart over 5 zou hij er zijn de volgende dag om naar Nyeri en Meru (omgeving Mount Kenya) te gaan waar zijn familie woont. De wekker op half 5 gezet, douchen, etc., voldoende tijd… Maar wat schetst mijn verbazing: om 5 voor 5 wordt er aan de deur geklopt en was hij er al. Wel dat heb ik natuurlijk nog wel een paar keer moeten horen dat ik nog niet klaar was. Kwart over 5 vertrokken we. Snel een boterham gesmeerd en in de auto opgegeten.
Wat een fantastisch gebied is dat richting Nyeri. Zo groen, bergachtig, indrukwekkend. Ik heb echt genoten van de rit. Rond half 8 kwamen we bij het ouderlijk huis aan, waar Nafali’s zus Jane woont en een halfbroer. Erg leuk om haar weer te zien. Wat een prachtige omgeving. Zo groen, stil, alleen de vogels hoor je fluiten. Ik zei al: ‘Laat mij hier maar zitten in het zonnetje de rest van de dag en haal me vanavond maar weer op…’ Bij Jane hebben we ontbeten: arrowroots en chapati en thee. Jane had nog onthouden dat ik geen chai hoefde, alleen gekookt water, waar ik dan mijn eigen theezakje inhing.
De arrowroots zijn de gekookte wortels van een plant die ze afsnijden, waarna de plant weer in de grond geplaatst wordt en de wortel weer aangroeit. Het smaakt niet echt vies of zo, maar toch had ik moeite om het weg te krijgen. Dus heb ik het beleefdheidshalve maar bij 1 stukje gehouden. De chapaties waren natuurlijk erg lekker! Foto’s werden van de muur gehaald en ook een tekening van de grootvader van Naftali, die chief van die omgeving was en nogal misbruik had gemaakt van zijn positie: hij had maar liefst 44 vrouwen…
Jane gaf ons nog wat voedingswaren mee voor Shade. Zo lief. Ze had het in een zak gepakt die ze op haar rug met een touw over haar hoofd droeg. Op blote voeten vergezelde ze ons daarmee door de modder richting auto. We zijn ook nog even bij de halfbroer geweest. De vrouw des huizes wilde niet dat ik mijn schoenen uittrok voor we naar binnen gingen. Werd bijna gedwongen om ze aan te houden, dat maakte ze wel weer schoon zei ze. Maar dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen, dus trok ik toch die blubberschoenen uit. Naftali vroeg achteraf wat ik van hem vond. Waarbij de vraag het antwoord was. Een nogal gewichtig mannetje die niet direct mijn sympathie opriep.Wel was nog grappig wat hij vertelde over Nederland: Toen God de aarde schiep is hij de helft van Nederland vergeten. Dat deel hebben zij zelf toen maar gecreeerd...
Na de koeien, hun oorspronkelijke huis (van hout en modder) en de omgeving bekeken te hebben gingen we door richting Upendo, het kindertehuis van Tessa Janssen in Nyeri. Wat een mooi en efficiënt opgezet huis. Schoon en opgeruimd! Ook Naftali was blij dat we het gezien hebben. We waren erg onder de indruk. Jammer dat Jackson er niet was, maar zijn vader heeft de honneurs goed waargenomen. Grappig dat ik dan wist dat dat de vader van Jackson was (via de info van de website) en Naftali niet:). We hebben een briefje en een donatie achtergelaten en zijn vervolgens verder gegaan richting Meru. Ook weer een aantal uren rijden door een afwisselend landschap. Onderweg gebruik gemaakt van een bush toilet (achter de struiken, hetgeen heel wat ‘frisser’ is dan 99% van de toiletten in Kenia.) en weer door. We arriveerden rond een uur of 2 in Meru bij de slagerij annex restaurant van David, zij broer, waar ook zijn zus Mary woont. Mary en Naftali zijn erg close, dat kun je wel zien. Leuk om hen (weer) te zien.
We werden op een bank in een soort opslagruimte gestald, waarna ons gevraagd werd wat we wilden eten. Nadat dit doorgegeven was kwam ook Mary nog met eten op de proppen: Ugali, geitenvlees en een soep. Het geitenvlees smaakte prima en ook de Ugali ging best. De soep leek me minder aantrekkelijk. Er was maar 1 kop en die was voor mij bestemd, maar ik vond het zonde om te proeven om vervolgens dan de rest te laten staan. Ik gaf de soep dus maar aan Naftali onder het motto dat ik echt vol zat. Hij had de oplossing door een klein beetje over te gieten in een andere kop, zodat ik toch kon proeven. Ik was blij dat ik het op deze manier opgelost had, want het was of je klare jus dronk… Die twee slokken was dus echt al meer dan genoeg. Vervolgens zijn we met zijn vieren bij het andere ouderlijk huis wezen kijken en vervolgens naar een soort museum over Meru, haar omgeving en historie. Leuk om te zien. Rond half 6 hebben we David en Mary bij hun huis uitgezet en zijn we richting Thika vertrokken. We hadden nog een rit van zo’n 4 uur voor de boeg…. Tegen tienen arriveerden we bij Shade. Na een lange maar geweldige dag. Veel gezien, veel gepraat en een ontmoeting/weerzien met veel lieve en gastvrije mensen. Een dag om in te lijsten!