Twee intensieve dagen

De twee laatste dagen in Kenia waren heel intensief. We gingen donderdag naar Rubiruschool. Vooraf had ik in Nederland al emailcontact gehad met Marieke Kolstee, die daar een voedselproject heeft opgestart. Dit project zorgt ervoor dat zo'n 60 kinderen elke dag een kop porridge krijgen en tussen de middag een maaltijd. Ik heb aan dit project een bijdrage gegeven van 5000 Ksh. We vertrokken rond 7 uur richting matatuplaats, waar het gebruikelijke geruzie tussen de diverse chauffeurs begon, omdat ze allemaal zoveel mogelijk mensen in hun busje willen hebben. Des te eerder kunnen ze vertrekken. Een chauffeur lokte ons in zijn busje met de belofte om om half 8 te vertrekken. Hij wilde dan wel een sigaret van Miranda. Wel die kreeg hij, om vervolgens in het niets te verdwijnen. Toevallig stapte ook Jo, de 'aannemer' van de constructionsite in. Na gewacht te hebben tot kwart voor 8 zijn we toch ingestapt in een andere, ditmaal 'face-to-face' matatu. Dat is een soort pick-up auto, waar ze een overkapping op gebouwd hebben. En ja, ook daar kunnen best zo'n 18 mensen in. Uiteindelijk vertrokken we en ik heb nog lekker even kunnen kletsen met Jo. Hij heeft 2 dochters. Hij vond het erg leuk dat ik hem kon vertellen dat ik over hem had gelezen op het Internet. Peter, een eerdere vrijwilliger, had bij hem gegeten. Jo vertelde daar vol trots over. Hij had zijn mening over de mzungus wel wat bijgesteld na de heiningklus, zei hij. Het was leuk om te praten over de verschillende manieren van werken en de diversiteit waarmee aan het begrip werk wordt vormgegeven. Jo heeft te kampen met (te) veel mensen voor wie werk niet meer is dan de tijd volmaken tot einde werktijd en waarbij voldoening halen uit werk geen rol speelt. Hijzelf heeft die bevlogenheid duidelijk wel. Het is wel grappig om de verbazing te zien als je vertelt dat je je eigen badkamer hebt betegeld en je dat hier ook best had willen doen als ze zover geweest waren. Hij beloofde me daarop wel dat hij erop toe zou zien dat het betegelen heel netjes zou gebeuren, zodat als ik terugkom (met Bas) ik het resultaat zal kunnen zien. Jo is ook een voorbeeld van de Keniaanse directheid. Toen de matatu wel erg vol werd, zei hij dan ook gewoon dat ik ook wel zo'n beetje 2 plekken innam...:-). Dat bedoelen ze dan echt niet beledigend of zo. Ook dat is Kenia. Oh jee, ik ben pas een kwartier op pad en heb alweer een heel verhaal. Ik klets als een echte Keniaan... Ergens halverwege stapten we over op een andere matatu en stapte ook Florence, sinds een jaar het hoofd van Rubiruschool, in. Een warme, swingend afrikaanse, actieve vrouw van zo'n 55 jaar. Dit zijn de mensen die je hoop geven. Ze zet zich op een geweldige manier in voor onderwijs voor alle kinderen. Gaat letterlijk de 'dorpen' in om kinderen te zoeken die naar school zouden moeten. Ze vertelde ook hoe haar ouders ertoe gekomen waren om naar school te gaan. In hun buurt vestigde zich een missiepost. Die 'lokten' de kinderen uit de omgeveing naar school met thee met suiker. Als ze met de kudde geiten op pad gingen, joegen ze die de bush in en gingen naar de missie, dronken de thee en leerden lezen en schrijven. Uiteraard werd daar thuis niets over gezegd. Haar ouders hebben haar daarna ook gestimuleerd en nu is zij dus een echt voorvechtster. Het was vanaf de weg nog ruim een half uur lopen naar de school. Prachtige omgeving en ook nu weer een uitdaging voor mij (en mijn hoogtevrees): een wiebelige hangbrug over de Thika. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik de afgelopen maand aardig wat uitdagingen ben aangegaan en overwonnen heb. Op school ontmoetten we oom mama Luka, die het eten klaarmaakt voor de kinderen. Emma en Miranda waren helemaal weg van haar. Ikzelf (en ook Marije, zo bleek later) hadden wat minder gevoel bij haar. Ze doet goed werk, maar bijv. de manier waarop ze quasi toevallig schoenen ging passen (die Miranda vervolgens voor haar kocht) toen we onderweg naar haar huis wat gingen drinken, bevestigde het wel wat. We hebben 's morgens een rondleiding door de school gehad. In elk van de 8 klassen zaten zo'n 50-70 leerlingen. Hier en daar was het stampvol en zaten er 3 leerlingen in een bankje van zo'n 60 cm breed. Marije en ik hebben nog een lesje over Nederland verzorgd in klas 6: kaart van Nederland op het schoolbord getekend. Ja, Nederland is echt maar zo klein. Wat ze van Nederland weten is dat we land uit de oceaan hebben gemaakt, zoals zij dat zeggen. Ik heb een doorsnee van dijken/rivier getekend, etc. Was erg leuk. In andere klassen hebben ze voor ons (swingend) gezongen en in klas 8 vroeg ik hen of ze vragen hadden over Nederland. Nou die hadden ze wel. Over het klimaat, hoeveel kleren we in de winter wel niet droegen, over de bladeren die van de bomen vallen in de herfst (hoe zat dat ook weer met die sapstroom-en dan in het engels... Wat we zoal eten en verbouwen, hoe we wonen, etc. Erg leuk om te doen. Miranda en Emma vonden het erg leuk om te helpen met koken, etc. Zodat wij ons opgeofferd hebben om lekker in het zonnetje te zitten en te praten met Florence. Wat ons opviel is dat de kinderen hun eten delen. Florence vertelde dat dit niet alleen vanuit nobele motivatie gedaan wordt, maar ook puur uit overlevingstactiek. Als jij vandaag namelijk niet deelt met anderen, zal een ander op dagen dat jij geen eten meekrijgt van huis, omdat het er niet is, ook niet met jou delen.... Het viel me op dat de armen van Florence ook regelmatig te kort waren om bijv. Nederland te vinden op de wereldkaart. Ik heb haar dus maar mijn leesbril gegeven. Ik had er in Nederland een stuk of 4 gekocht en nu kreeg 1 daarvan dus een goede bestemming. Ze was er erg blij mee. We hebben ananas, sinaasappel en rijst met kool gegeten. Rond 2 uur vertrokken we richting het huis van mama Luka, die Emma en Miranda de vorige keer al uitgenodigd had om bij haar te eten. Haar zoon/schoondochter had 's morgens de kip al geslacht en een soort bonen stamppot voorbereid. Die kip zag ik wel wat tegenop, maar gelukkig zag het er goed uit en smaakte het ook prima. We hebben haar natuurlijk hartelijk bedankt! Op de heenweg gingen we eerst nog langs Eunice, een meisje van 21 jaar dat aids heeft, maar dit niet aan haar moeder durft te vertellen, omdat haar zus ook al aan aids overleden is. Zij was erg ziek geweest, maar nu weer aan de beterende hand. Ik heb de kosten van medicijnen betaald tm augustus. (Florence zorgt dat ze die krijgt). We liepen ook langs de plaatselijke timmerman om te kijken bij de kozijnen/banken die Emma en Miranda gekocht hebben voor de school. Marije gaat tafels voor de leerkrachten van Rubiruschool betalen. Zij hebben nu alleen een stoel of zelfs dat niet eens.. We zijn ook nog lang het huis van John gelopen. John is enige maanden geleden geholpen door vrijwilligers. We zagen hem al op school en hij ziet er goed uit. John heeft ook aids en had destijds een grote tumor in zijn mond. Die is inmiddels verwijderd en hij heeft nu zijn eigen huisje en krijgt medicijnen. Mooi. Na het eten was het dus ruim een uur teruglopen naar de weg waar het wachten op de (volle) matatu's begon. Ik stond bijna op het punt om George de taxi te bellen, want ik had geen zin om het risico te nemen om in het donker nog langs de weg te staan, wat de anderen er ook van vonden. Uiteindelijk stopte er een op het eerste gezicht volle matatu, maar een matatu is nooit vol...er konden nog best 6 mensen bij. En ook op de volgende stopplek werden er nog mensen ingestouwd. Uiteindelijk zaten we met 25! mensen in het nissan bestelbusje... De schuifdeur kon niet meer dicht, maar dat mag de pret niet drukken. In Nederland zou je er niet over peinzen om in te stappen...
Vrijdagochtend hebben we als afscheid brood met vruchtenhagel (meegenomen uit ned.) gemaakt voor de kinderen. 's Morgens ben ik eerst naar het internetcafe geweest om in te checken. Vervolgens zijn Marije en ik samen met Nathan, een engelse jongen die vrijwilliger is bij Action for Children, naar KOP gegaan. Ik had mijn handdoeken meegenomen en Marije zorgt er nog voor dat mijn slaapzak richting Mary gaat. Was erg leuk en relaxet. We hebben bonen uitgezocht, gekookt, touwtje gesprongen met de kinderen, de keuken verder aangepast (oude tafel en stoel uit de klas in de keuken gezet-dan hoeven de borden, etc. niet meer op de grond volggeschept te worden). Zoals Mary zei: als ideeen bij elkaar komen, creeer je vooruitgang. Het is een enorme verbetering. We hebben meegegeten met de kinderen, ugali, gebakken aardappelen met bonen. Smaakte best. Daarna zijn we weer snel richting CRC gegaan, maar natuurlijk eerst nog een laatste heerlijk fruitsapje gekocht op de markt. De kinderen waren alleen in het begin een keer op het bouwterrein geweest en een behoorlijk aantal nog nooit. Heb daarom aan Nelson gevraagd of we vrijdagmiddag niet konden gaan (zijn de kinderen eerder uit). Dat hebben we gedaan en ik heb de matatus betaald. Het was heel erg leuk en de kinderen vermaakten zich geweldig in het zand en met voetbal. En ja...ik heb zelfs nog gescoord (gelukkig ben ik niet fanatiek..). Ook hebben we de 'formele' overdrachtsceremonie gehouden voor het nieuwe stuk grod met natuurlijk een bijbehorend kodakmoment. Het was een geweldige afsluiting van een goede tijd in Kenia. Meneer Ghan heeft me beloofd goed voor onze boompjes te zorgen. En hij had ook zijn belofte gehouden want de bankjes onder de schaduwboom op het terrein waren klaar. Een heerlijke plek om te zitten en te genieten van het (er) zijn. 's Avonds was het erg hectisch, want er kwam een journalist die een stuk voor 5 kranten zou schrijven en foto's zou plaatsen van een aantal CRC kinderen. In de hoop dat er nog familieleden/achtergronden van kinderen opgesppord kunnen worden. We hebben dat als vrijwilligers samen betaald. (moest wel geld lenen van Marije, want de geldautomaten werkten die dag weer eens een keer niet...)Ik heb ook nog foto's op de computer van CRC gezet. Op verzoek van Naftali ook een aantal van mijn safari. En toen was het tijd voor afscheid...