Naftali uit het ziekenhuis!

Beste allemaal,

Dit is het laatste berichtje dat ik in Kenia schrijf voor mijn weblog. Het volgende zal waarschijnlijk vanuit Nederland geplaatst worden.

Ik heb nauwelijks tijd om aan dit soort dingen te besteden. Ik sta om 5.45 uur op en stap ’s avonds meestal tegen 10 uur mijn bed in om veelal nog wat ‘administratie’ te doen. Want er loopt zoveel door elkaar heen dat ik zaken dan even op een rijtje moet zetten. Gisteren is Naftali thuisgekomen uit het ziekenhuis. Vandaag of morgen zal ik de overdracht doen en is hij weer ‘the boss’, zoals we dit hier nu lachend zeggen. Hoop dat dat gaat lukken.
Het wordt tijd om een goede social worker/manager aan te stellen, want dit is veel te veel voor de boardmembers om dit naast hun werk allemaal te doen.

Maar ik moet zeggen dat ik hoopvol gestemd ben over ditzelfde bestuur. Ze vullen elkaar goed aan. Gisteravond een boardmeeting gehad van 4 uur. Niet handig op de eerste dag van je ontslag uit het ziekenhuis, maar er was anders geen mogelijkheid meer voor. Ik heb een positieve indruk gekregen en we hebben veel besproken.

Gistermorgen rond 12 uur is Naftali ontslagen uit het ziekenhuis. Ik had George geregeld met zijn taxi en we zijn eerst langs Naftali's huis gegaan. Dat was goed, maar wel confronterend. Een paar jongens uit de buurt waren aan het schilderen. Wij hadden ’s morgens ook nog heel even geholpen toen we de verf gebracht hebben. Daarna naar het huis van Naftali's zus Eunice, dat schuin tegenover Shade staat. Dat is wel fijn, want dan kunnen we er zo naartoe lopen. Naftali kwam zelf naar Shade voor de meeting, terwijl wij eigenlijk daarheen zouden gaan.

Vandaag zal het wel weer druk worden met bezoek. Hij heeft zoveel familie en vrienden.

Vandaag of morgen probeer ik de bankjes te bestellen voor buiten en ook moeten de kledingkisten nog geregeld worden. Ik ga zo eerst naar Eunice om te vragen wat de plannen zijn want als hij inderdaad naar zijn huis wil vandaag, moet er nog wel het een en ander gebeuren. We will see, pole pole.

Ik kan het heel goed vinden met vrijwilliger Carolien. Dus dat is wel gezellig. Best grappig als je bedenkt dat er 30 jaar leeftijdsverschil tussen zit.
En Teresa (bestuurslid) is een schat. Die is volgens mij blij dat ik volgende week naar huis ga:-), want ze is zo langzamerhand uitgeput volgens mij van het hoge tempo.
Maar wel super dat we zo samen op kunnen trekken en de dingen kunnen doen die gedaan moeten worden.

We hebben gisteren besloten om de kinderen karate en zwemlessen (maandelijks) te geven. Dus als iemand nog ergens een karatepak heeft liggen voor kinderen in de leeftijd van 4-12 jaar, laat het me weten. Kinderen van de Morgenster: dank je wel, dat jullie dit mogelijk maken voor de kinderen van Shade.

Wel dit was het wel weer even. Nog twee dagen. Dat zijn er minstens tien tekort.

Groet uit een warm en zonnig Kenia, vanuit een gebied waar de wegen niet verhard zijn, de mensen in kleine huisjes wonen, de kinderen uit de huizen komen om je ‘te zien’ en als het een beetje mee zit een hand of high five te geven. Waar je ’s avonds nier meer de ‘straat’ op kunt, maar waar ook heel veel mensen zijn die goed voor je zorgen en die een groot hart hebben!

Speciaal voor mijn moeder nog even een koeienverhaal. Gister aan het eind van de middag ging ik met Naftali en Teresa naar de carpenter in de buurt. Toen kwamen net de (Keniaanse) koeien terug met de herder. Hij hoedt de koeien van iedereen in de omgeving en neemt ze mee om te grazen. Ik dacht, even foto's nemen voor mijn moeder. Leuke foto's gemaakt. Komt de herder naar me toe, waarom ik foto's maak zonder toestemming te vragen aan de eigenaar:-) Wanneer ik foto's maak van mensen doe ik dat altijd wel, maar bij koeien was dat niet in me opgekomen. Heb maar mijn excuses gemaakt, maar dacht wel 'opzouten'. In eerste instantie dacht ik dat hij gewoon geld wilde zien voor de foto's. Later zei Naftali dat hij dat eerst ook dacht, maar dat de beste man had gezegd dat je niet wist wat er in de camera zat. Hij had eerder meegemaakt dat een mzungu een foto maakte van een van zijn koeien. En deze was ziek geworden... Kind of bad spirit...
Maar goed dat hij niet snapte wat ik bedoelde toen ik aanbood om ze te verwijderen van mijn camera... Want wie weet had ik de koeien dan weggetoverd in zijn beleving:-)

Ik wil Bas, de kinderen en iedereen in Nederland weer graag zien en over mijn belevenissen vertellen, maar het afscheid hier, zo snel, valt me zwaar.Ik wil hier eigenlijk nog niet weg…. Dat krijg je als je een second HOME in Kenia hebt.


Dina