Vervolg verslag per thema.. Vervoer

Omdat ik al een overzicht gegeven heb van onze activiteiten nu maar een vervolg per thema. Te beginnen met vervoer.

Aan het begin van de week gaf Nel aan dat zij nog niet zo zeker wist of ze wel op de motorbike zou stappen. Oeps.... Wat mij betreft is dat namelijk zo ongeveer de meest luxe en comfortabelste manier van vervoer in Kenya. We zullen het zien...
Maar, ze heeft het gedaan, de reactie was nog een beetje zuinigjes, maar dat verandert nog wel dacht ik. En dat was ook zo.

Naftali's auto is natuurlijk een luxe die wij zeer waarderen. Zeker als hij ons meeneemt voor een rondje van ik schat toch wel zo'n 4 a 500 km langs zijn familie in Nyeri en Meru. Nyeri een oase van rust, een klassiek toilet (wat zeg ik dat mooi he?) en gastvrijheid met pannekoeken. Een stop bij de evenaar en een picknick op onze vaste stek met bushtoilet. Wat een rust en mooie stek. 's middags de slagerij in Meru, broer David op de farm en lauw bier in zijn club. Wat een gastvrijheid. En als toegift ook nog een stukje met de jeep van David.
Onderweg zien we alle soorten van vervoer. Ossewagens, melkbussen op motorbikes, overal lopende mensen, ezels voor karren, niet bepaald diervriendelijk behandeld, motorbikes met hout van zo'n 2,5 meter dwars achterop, het kan allemaal in Kenya. Oude barrels van vrachtwagens met dito rookpluim, tractoren die in NL voor oldtimer doorgaan, enz. En terug door de bergen met zo'n 80 km per uur. Deze dagen komt de vergelijking met de Dakar ralley regelmatig ter sprake.
En dan spreken we nog niet over de hoorbare gebreken van het vervoermiddel zelf. En het schaven van het chassis op de bumps (drempels) die veelvuldig aanwezig zijn in Kenya, zelfs in de snelweg, en waar je niet normaal overheen kunt rijden.

Zaterdag gingen we met de schoolbus naar Fourteen Falls. Ik denk dat we achteraf kunnen zeggen dat dit luxe was.

Zondag met de Matatu naar de kerk. Eerst Natasja en later ook Nel. Tja, er kunnen er nog best een paar bij (21 man in een Nissan busje...) Twintig keer stoppen in de schuine berm, geld dat je gewoon naar voren doorgeeft, wisselgeld komt dan weer terug... tenzij je een medewerker treft die denkt dat je als Mzungu wel 40 ksh betaalt ipv 30 ksh. Ik dacht het niet... Waar ik altijd vind dat de stoelen wel heel dicht op elkaar staan (weet ook niet waarom), was voor Nel haar lengte een probleem. Ze ging op weg naar de achterste rij, maar dan draaien met een lengte van 1.80m lukt niet echt. Dus teruguit, bovenlichaam draaien over de overige passagiers heen en in zijn achteruit weer terug. Ik weet ook niet waarom de mensen zo moesten lachen:-) Lekker zweten met zijn allen in een busje, waar wij door onze lengte en de vele mensen nauwelijks naar buiten kunnen kijken. Maar weer een vervoermiddel afgevinkt.

In de tuktuk naar college van Naftali en de school van Millicent in section 9 en een keer luxe naar huis. Beetje krapjes met zijn vieren, maar goed te doen. Alleen hebben we graag dat de chauffeur wel voor zich kijkt i.p.v. achteromkijkend een gezellig gesprekje met Dina te gaan voeren... Het verkeer in Thika is namelijk ietwat chaotisch.

Datzelfde gold eigenlijk ook op de heenweg al voor de piloot van het vliegtuig. Natascha was nogal onder de indruk van de strepen op het jasje van de purser en zij nam dan ook aan dat dit de chauffeur was. Niet fijn als deze steeds een kijkje komt nemen in de keuken. We kennen natuurlijk wel het begrip automatische piloot, maar we hadden toch graag dat hij een oogje in het zeil houdt. Navraag leerde echter dat dit niet de piloot was (lachuh). Terug hadden we volgens ons een stagiair, die dacht dat de landingsbaan in NL net zulke gaten vertoont als het keniaanse wegennet. Hij zigzagde nogal over de landingsbaan. Volgende keer eentje met een diploma graag...

De safari was een uitdaging voor onze hoofden en spieren. Toch viel het mij mee, want in 2007 reden we zo'n beetje 80% van de asfaltweg met gaten ook in de berm. Nu ging dat prima tot na Narok. Uiteraard was er nog wel een toegift van zo'n 2,5 uur hotseklotsen over de met puin verharde zandweg. En ook in het park waren er vele uitdagingen, maar het was zeker de moeite waard!

Wat hadden we nog meer: oh ja, de boda boda. Om terug te komen van Kiandutu slums naar town hebben we een fietstaxi genomen. Dat was voor mij lang geleden, maar in 2007 deden we bijna niet anders. Vooral het oversteken van de drukke weg was voor sommigen van ons wel een challenge. Pfff.. blij dat ze eraf konden bij Tuskys Supermarket.

We hebben ook nog de pickup van de timmerman gebruikt. We gingen hpit kopen voor de kippenren en dat werd thuisgebracht. Super in die open bak en de mensen maar lachen in ons straatje om die malle Mzungus.

En last but not least de benenwagen, ook veelvuldig gebruikt. Om 's morgens de kinderen naar school te brengen. In de stad, in de slums, in de zon, zoveel mogelijk in de schaduw. En altijd waren de kinderen daar die je wilden groeten, een high five, of gewoon nieuwsgierig waren. En dat gold veelal ook voor de volwassenen: habari.... nzuri.

Kenya, je blijft in beweging! En hoe....