De andere, donkere kant van Kenia

Wanneer je mijn eerdere verslagen gelezen hebt, zul je je misschien afvragen waarom een kindertehuis als Shade nodig is. In Kenia, zo'n mooi land, divers, anders, zonnig, met zoveel lieve levenslustige mensen....
Daarom nu een blik op de andere, donkere kant van Kenia, die er helaas ook is. Zonder met een vinger te willen wijzen, want ook als je hier in Nederland iets verder kijkt dan je neus lang is, weet je dat er mensen op straat leven, veelal met psychische problemen of verslavingen. Toen ik dit feit in 2012 aan Naftali vertelde, kon hij dit bijna niet geloven. En ook in Nederland maken mensen misbruik van hun financiele positie en macht. Ook dat is aan de orde van de dag in Kenia.
Woensdag kwamen we terug van safari langs de villawijken van Kiambu. Indrukwekkende huizen staan daar en worden daar gebouwd. Donderdag om 8 uur stonden we in Kiandutu Slums bij KOP (Kiandutu Outreach Project) dat onder de paraplu van Macheo draait. Macheo doet echt heel veel werk in Kenia. Indrukwekkend. Helaas was er geen tijd om Macheo te bezoeken, maar gelukkig zagen we Marnix en Florence nog in town.
Eerst bezochten we de schoolklas en de twee ruimtes voor ondervoede kindjes. Zij verblijven daar 3 maanden overdag, waarbij zij voorzien worden van gezonde voeding en de moeders voorlichting hierover krijgen.
Het jongetje dat ik in november zag en die met 14 maanden alleen wat kon schuiven over de grond en wankel zat, was goed vooruit gegaan. Ik zag ook Ann, die in 2007 bij CRC werkte. Zij werkt nog steeds bij KOP. Daarna gingen we met Teresa 'de wijk' in. Wat een verschil met Kiambu... hutjes van leem, hout, oude zakken, oude golfplaten, klein en donker. Overal vuil, plastic... En de kinderen lopen daar veelal op blote voeten doorheen. Misbruik en verkrachtingen van (veelal jonge) kinderen en vrouwen zijn aan de orde van de dag. We bezochten een moeder met een kindje met spina bifida (open ruggetje en waterhoofdje). Het kindje was wel geopereerd en een drain in haar hoofdje. De moeder gaf aan dat een van haar andere kinderen ook een probleem had, maar zij was niet daar. Dus liepen we met haar mee (onder begeleiding en bescherming van medewerkers van KOP, waarvoor dank) naar een ander hutje. Daar was niemand aanwezig behalve een baby op het bed en en een ander, iets ouder kindje met spina bifida. Hoe is het mogelijk, twee kindjes binnen een familie (waarschijnlijk genetisch). Het kindje zat op een houten bank en had een lelijke open wond aan haar been. De eerste reactie was dat het een brandplek was, maar later bleek dat zij eenzelfde wond op haar stuit had. Doorlig/zit plekken. Zo triest. De wond werd waarschijnlijk veroorzaakt doordat het kindje steeds op dezelfde manier met de benen over elkaar zit... En dan toch de reactie van het kindje op ons: een vriendelijk lachje De moeder werd aangesproken op het feit dat zij haar kind hier zonder toezicht achterliet. Dit roept wellicht de vraag op hoe een moeder dit kan doen...? Daarbij moet je bedenken dat deze veelal (zeer) jonge moeders in de meeste gevallen ook geen goed voorbeeld hebben gehad en om zich heen veelal niet anders zien. We bezochten ook een jongen die zijn been voor de tweede keer in het gips had. Zijn oma zorgde voor de kinderen, aangezien de moeder een alcoholist was. We zagen ook de moeder van een van onze kinderen. Ook een alcoholiste. Veel indruk maakte het bezoek aan een jongetje van een jaar of 6? die een jaar in het ziekenhuis had gelegen met ernstige brandwonden aan beide benen. De afgelopen weken was hij geopereerd (plastische chirurgie dankzij hulp uit Nederland). Hij was nu weer thuis en dagelijks moest dan ook zijn verband verschoond worden. De stress/angst straalde van zijn gezicht af. Hij wist immers wat er weer ging komen: het oude verband moest er eerst af. Met de beperkte middelen die zij hebben handelde Teresa (ons bestuurslid die ook als verpleegkundige voor KOP werkt) dit zeer professioneel af.... en met liefde. In een hoekje, afgeschermd voor nieuwsgierige blikken met een doek die werd opgehangen, werd het jongetje op een (vuile) zak op de grond neergezet. Zijn ene been op een jerrycan. De aanblik en wat je hoort gaat je echt door merg en been. Wat een dapper kereltje. En dat vertelden we hem ook. Waarschijnlijk verstond hij ons niet, maar de tone of voice is waarschijnlijk genoeg. We konden gelukkig nog wel wat doen. Na het verbinden ging hij oefenen met de krukken die hij de dag ervoor gekregen had. Ze waren echter te hoog en ongelijk. Dat probleem hebben we verholpen. Toen werd hij weer neergezet op de plastic zak en kon er een lachje af. Het verband werd natuurlijk meteen weer smerig. We hebben diezelfde dag dus nog sokken gekocht die ze erover heen kunnen doen. Kort daarna gaf Teresa aan dat het voor mijn gezelschap zo wel genoeg geweest was. En daar was ik het mee eens. Hun reactie zegt genoeg: 'De armoede en het leed komen letterlijk binnen en voel je in je lijf. Beklemmend'.
Toch heeft dit bezoek veel duidelijk gemaakt. Dat huizen zoals Shade en andere vormen van hulp helaas nog steeds nodig zijn. Onze kinderen komen hier deels vandaan, of van Umoja en Matharau slums. Dit maakt dat zij een rugzak met zich mee dragen en dit verklaart wellicht soms hun gedrag. De kinderen leven sober in Shade en zij moeten flink mee aanpakken. Maar als je kijkt waar ze vandaan komen is dat een paleis en krijgen ze de zorg en aandacht die ze zo hard nodig hebben.
Dit is de andere kant van Kenia. Niet mooi, niet leuk, maar we mogen onze ogen hier niet voor sluiten. Petje af voor Teresa en haar collega's. Petje af voor de veerkracht van de kinderen en ook vele mensen. De grootmoeders die voor hun kleinkinderen zorgen. Die zijn er immers ook.
Het lijkt een bodemloze put... maar de glimlach van dat jongetje maakt je weer duidelijk waardoor je het doet. Het feit dat Jane mede dankzij St. Bee4life naar secondary school kan, geeft je moed om door te gaan. Al zijn het 'maar' 22 kinderen die we uit deze uitzichtloze, beklemmende en verlammende situatie halen: kijk dan naar de gezichten van deze kinderen, levenslustig, blij en gezond en je weet dat het de inspanning waard is. Dank aan allen die dit mede mogelijk maken. En we kunnen nog veel meer hulp gebruiken. Voor de studie van de kinderen, als maandelijkse sponsor, of als vrijwilliger? Laat het ons weten. Ons rekeningnummer is 133557065 St.Shade Children Foundation.
De volgende dag gingen we naar Umoja, Leuk die kleintjes. Gelukkig ging het al beter met de voetjes van de nieuwe kindjes. Zij zijn behandeld tegen jiggers en schurft. Oorzaak: de onhygienische omstandigheden waarin zij leven. Dit maakt het nut van een project als Umoja maar weer overduidelijk!